تاريخچه ورزش

[bahar]

تاریخچه ورزش

براى پى بردن به اهميت ورزش و لاينفك بودن آن از زندگى انسان ها در طول تاريخ ، خوب است بحثى پيرامون تاريخچه ورزش داشته باشيم .
اصل ورزش را از يونان دانسته اند كه به منظور چابكى بدن و ايجاد قوت انجام مى يافت و پارو زنى ، بوكس ، كشتى ، شنا، شمشيرزنى ، تيراندازى ، اسكى و ورزشهايى چون بيس بال ، سافت بال ، و بسكتبال و انواع فوتبال و چوگان بازى ، واليبال ، گلف ، انواع تنيس ، شنا، پرتاب وزنه و... جزء ورزش محسوب مى شوند.

اولين ملتى كه ژيمناستيك را بنيان و آن را نام نهاده اند، يونانيان قديم مى باشند، كه ابتدا اصول ورزش در يونان خيلى خشن و ناصحيح بود و اولين نتيجه از ورزش را بزرگ نمودن عضلات بدن مى دانستند. بعدها ورزش در يونان به شكل ريسمان بازى (جان بازى ) درآمد و براى آن اهميت زيادى قايل بودند و عمل كنندگان آن را آكروبات مى ناميدند و اين نوع حركات را آكروباتيك مى گفتند. به محلهايى كه در آن جا ورزش ‍ مى نمودند، ژيمنازيوم گفته مى شد، كه مهمترين آنها يكى ليسه و ديگرى آكادمى نام داشت و چون مردم در آن محلها لخت ورزش مى كردند، كلمه ژيمناز از كلمه گيمنوس كه به معناى لختى است گرفته و به آن محلها نام نهادند و بعدا به عموم ورزشهاى بدنى نيز ژيمناستيك نام گذاشته شد.

مورخ مشهور، ويل دورانت مى نويسد: آن ( مدينه فاضله بچه ها ) فنون خانه دارى را به دختران و فنون شكار و جنگ را به پسران مى آموختند و به پسران آموزش مى دادند كه چگونه شكار كنند و ماهى بگيرند و شنا كنند و همچنين شخم زدن كشتزارها، دامگسترى ، دامپرورى و نشانه روى با تير و نيزه را مى آموختند، تا در جميع مخاطرات زندگى توان محافظت و حراست از خويش را دارا باشند.
اما اگر بيشتر در مسائله دقت كنيم ، درخواهيم يافت تعليم و تربيت در حقيقت با پيدايش و سكنا گزيدن بشر در روى زمين آغاز شده است . خاك و سنگ و كوه و تپه و دريا و جنگل و جويبار و ديگر مظاهر طبيعت و نيز خود زندگى و نيازهاى آن . نخستين كتابهاى درسى نوع بشر بوده اند.

از قديم ترين روزگاران و حتى پيش از پيدايش خط، نياز به تامين خوراك و پوشاك از راه شكار حيوانات و احتياج به كسب توانايى براى مقابله با خطرهاى طبيعى و دشمنان گوناگون ، جوامع كهن بشرى را واداشته بود كه به امر تربيت بدنى ، به عنوان يكى از مهمترين امور زندگى توجه نمايند و اين حقيقت را دريابند كه قدرت ، استقامت ، مهارت و سرعت را كه در زندگى انسانها از اهميتى برخوردار است ، مى توان با بهره گيرى از تمرينها و فعاليتهاى جسمانى تا حد قابل ملاحظه اى تقويت كرد.

وقتى دولتها و حكومتها تشكيل و تاسيس شدند، رهبران آنها متوجه شدند كه براى حفظ يا گسترش مرزهاى خود، نيازمند بازوان توانايى هستند كه در جنگها بتوانند پيروزى را براى آنها به ارمغان آورند، ويل دورانت در اين باره مى نويسد:
از ضروريات دولتها و تاءكيد بر روى حفظ نيروى جسمانى ، پيروزمندى در جنگهايى بوده است كه متكى بر قدرت بدنى و نيرومندى جسمانى بوده است ، و نيرومندى و مهارت بدنى ، حاصل نخواهد شد، مگر در ورزش هايى كه (در بازيهاى المپيك ) مقرر گرديده است .

در توجه انسان به تربيت جسم و توانمندى ، عوامل زير نقش اساسى داشته است :


1.انسان اوليه در جناح مبارزه با طبيعت ، كه از بدو تولد تا سپرى شدن عمر او را تهديد مى كرده ، ضرورت نيرومندى را دريافته است .


2. از طرفى بر اثر قهر طبيعت ، ناچار به مهاجرت براى يافتن معاش بوده و در اين مهاجرت در برخورد با ديگر اقوام ، براى حفظ بقاى خويش و بقاى اجتماعى

3. و از جناح نيازهاى فيزيولوژيك كه براى ارضاى نيازهاى طبيعى خويش و خانواده ، به ويژه نظام معيشتى جديدى كه در اثر مهاجرت براى او ايجاد مى گرديد.

اما در خصوص تاريخچه ورزش در ايران بايد گفت : در ميان كشورهاى مشرق زمين ، بى گمان ايران تنها كشورى بود كه در نظام تعليم و تربيت خود بيشترين اولويت را به ورزش و تربيت بدنى داده بود، چه در حالى كه چينيان به امر ورزش و تربيت بدنى توجه چندانى نداشتند و هندوان نيز پرورش تن و فعاليتهاى بدنى را گاه مذموم هم مى دانستند، ايرانيان به اهميت و ارزش توانايى و سلامتى بدن به عنوان وسيله بسيار مهمى براى فراهم آوردن ارتشى سلحشور و پيروزمند، پى برده بودند.

هرودوت ، مورخ مشهور يونانى مى نويسد:
ايرانيان از پنج سالگى تا بيست سالگى سه چيز را مى آموختند:

1. سوارى
2. تيروكمان
3. راستگويى .

جوانان تمرينات روزانه را از طلوع آفتاب با دويدن و پرتاب سنگ و پرتاب نيزه آغاز مى كردند، و از جمله تمرينات معمولشان ، ساختن با جيره اندك و تحمل گرماى بسيار و پياده روى هاى طولانى و عبور از رودخانه ، بدون تر شدن سلاح ها و خواب در هواى آزاد بود.

سوارى و شكار نيز دو فعاليت معمول و رايج بود و جستن بر روى اسب و فرو پريدن از روى آن در حال دويدن و به طور كلى سرعت و چالاكى ، از ويژگى هاى سواركاران سوار نظام ايران بود.
به خصوص درباره دوران پارتها يا اشكانيان و پيدايش كلمه پهلوان بايد گفت : شرح فتوحات اين قوم آريايى و حكومت پانصد ساله آنها پر از دلاورى ها و كوششهاى اين مردم است . كلمه پهلوان و پهلوانى ، ريشه پارتى است كه هر فرد زورمند را منتسب به پارت يا پرتو و پهلو دانسته اند. اينان مردمى جنگجو و شكارچى بودند.

هنستين ، مورخ يونانى مى نويسد:

((پارتها جنگ و شكار را دوست داشتند. اين قوم از دوران طفوليت تا به هنگام كهولت هميشه با ورزش و تمرينات سخت جنگى و شكار بار آمده بودند.)).