مانزو ایواتا

[bahar]

تاریخچه شیتوریو کاراته‌

مانزو ایواتا در نهم فوریه سال 1924 در توکیو دیده به جهان گشود. وی در ده سالگی از طریق مدیر بازرگانی شرکت خانوادگی خود با شیتوریو کاراته آشنا شد. با ورود به مرحله اول دبیرستان (دوره راهنمایی) وی به یادگیری جودو و کندو نیز پرداخت. یکی از دوستان پدربزرگ مانزو بنام "یوشیبا موری‌هی" که بنیانگذار آیکیدو بود این هنر را به او آموزش داد. ایواتا در سال 1941 و در سن 18 سالگی وارد دانشگاه تویو شد و در این زمان کاراته را مستقیماً تحت راهنمایی و نظارت استاد کنوا مابونی بنیانگذار شیتوریو کاراته، شروع به فراگیری کرد.

اطلاعات اندکی در دسترس است مبنی بر اینکه تمرینات ویژه‌ای در آن زمان صورت می‌گرفته یا خیر ولی در هر صورت اطلاعات دقیق و درستی موجود می‌باشد که حاکی از آن دارد، مانزو ایواتا مبارزی ماهر و خبره بوده و بازوان قوی و محکمی داشته است. علاوه بر بدن محکم و توانایی مبارزه‌ای برتر نسبت به حریفان خود، وی ظرفیت و توانایی منحصر به فردی برای درک کامل ماهیت سیستم شیتوریو کاراته‌دو استاد مابونی را از خود به نمایش گذاشت.

مانزو ایواتا همچنین آموزش کوبودو بوجوتسو(هنر استفاده از چوب‌های بلند) را از استاد مابونی فرا گرفت. در این زمان بود که استاد مابونی پی برد که ایواتا برای یادگیری هنر جوجیتسو مناسب می‌باشد و از این رو وی را تشویق کرد تا آموزش این هنر را از دوست قدیمی خود، استاد سیکو فوجیتا فرا گیرد.استاد فوجیتا در بین رزمی کاران بسیار سرشناس بود و از او به عنوان یک رزمی کار مرموز و ناشناخته یاد می‌کردند.

استاد مابونی دارای ذهنی باز و بسیار فروتن بود و برای همه اساتید هنرهای مختلف رزمی احترام زیادی قائل می‌شد. استاد مابونی نسبت به تمامی سیستم‌های مبارزه شناخت کامل داشت و جنبه‌های مثبت هر یک از این هنرها را فرا می‌گرفت. مابونی بسیاری از این جنبه‌های مثبت را برای توسعه و آموزش شیتوریو کاراته‌دو بکار می‌گرفت که در این میان می‌توان از گیاکو وازا (تکنیک‌های مخالف) و ناگه وازا (تکنیک‌های پرتابی) نام برد.

مانزو ایواتا در سال 1943، از طرف استاد فوجیتا مفتخر به دریافت گواهینامه شیهان (استادی) در روش دای‌اِن‌ریو جوجوتسو شد و همچنین وی را به عنوان چهاردهمین استاد در سیستم‌ رزمی کوگاریو نین‌جیتسو انتخاب کرد.

مانزو ایواتا بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه تویو در سال 1944 از طرف استاد مابونی موفق به دریافت درجه استادی (شیهان) در شیتوریو کاراته‌دو شد. چندی بعد، مابونی از ایواتا درخواست کرد تا نمایندگی شیتوکای کاراته‌دو منطقه کانتو را بپذیرد و مرکز اصلی آن را در حوزه توکیو قرار دهد و او نیز این درخواست را پذیرفت و مرکز اصلی آن را در دوجوی منزل خویش قرار داد. سالها پیش از این، استاد مابونی مرکز اصلی استان‌های غربی را در بخش کانسای شهر اُساکا تأسیس کرده بود.

شیهان مانزو ایواتا عقیده داشت، ضرورتی ندارد دیگران تمرینات تخصصی وی را تماشا کنند چرا که وی معتقد بود این تمرینات صرفاً برای پیشرفت و مهارت شخصی وی می‌باشد و نیازی به نمایش توانایی‌های قابل ملاحظه او نمی‌باشد. او سالها پیش، از استاد مابونی آموخته بود که پایه‌های اساسی شیتوریو کاراته‌دو در شیوه‌های ساده، کاربردی و منطقی دفاع شخصی نهفته است. بر اساس این یافته‌ها او اظهار می‌کند که اجرای تکنیک‌های قوی و موثردر پی ادغام تمرکز دقیق قدرت به روی هدف و اجرای صحیح تکنیک‌ها بدست می‌آید. وی در سالهای بعد آموزشهای خود را با استاد فوجیتا ادامه داد و در سال 1948 تمامی دانش‌های موروثی وی را آموخت و به عنوان رهبر روش نان‌بان ساتوریو کنپو انتخاب شد که شامل شین‌گتسوریو شوریکن جوتسو نیز می‌شد. او این درجه شیهانی را از استاد فوجیتا دریافت کرده و مقام و موقعیت سوکه را نیز پذیرفت. واژه سوکه نوع و شکل ویژه‌ای از فرهنگ ژاپن است که به لقب، مقام، افتخار و اعتبار مربوط می‌شود و به پسر ارشد خانواده اعطا می‌گردد و یا شخص ویژه و بخصوصی انتخاب می‌گردد تا تمامی دانش‌های موروثی و سنت‌های مرتبط به یک سیستم را که سینه به سینه و از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است را بپذیرد.

پس از مرگ نابهنگام استاد کنوا مابونی در سال 1952، کنی مابونی (پسر بزرگ وی) به عنوان دومین سوکه شیتوریو کاراته‌دو انتخاب شد و مدیریت اداره مرکزی بخش کانسای در اُساکا را بعهده گرفت، و ایواتا نیز از نوامبر 1960 عهده‌دار بخش شرقی ژاپن (کانتو) شد.

این دو بخش بطور کاملاً مستقل از یکدیگر فعالیت می‌کردند و حتی مسابقات جداگانه‌ای نیز برگزار می‌کردند تا اینکه در آوریل 1964 اولین دوره مسابقات سراسری قهرمانی شیتوکای ژاپن برگزار شد.

در اکتبر 1964 ایواتا که به عنوان جوان‌ترین شیهان در هنرهای رزمی شناخته می‌شد از سوی فدراسیون سازمان‌های کاراته‌دو ژاپن "فاجکو" مفتخر به دریافت دان 8 گردید.

در سال 1972 ایواتا در اثر یک سانحه رانندگی تقریباً مدت 2 ماه را در کـُـما بسر برد. اراده قوی وتوانایی‌های برتر وی در کاراته به وی کمک کرد تا از حالت کـُـما خارج شود.
سالها تلاشهای فزاینده و بی‌وقفه‌ای صورت گرفت تا نهایتاً دو اداره مرکزی شیتوریو کاراته‌دو درون یک اداره مرکزی واحد ادغام گردد و در فوریه 1993 فدراسیون شیتوکای کاراته دو ژاپن تاسیس شد.

استاد ایواتا به تبلیغ و وسعت بخشیدن به حوزه شیتوریو کاراته‌دو در سراسر جهان ادامه داد و لحظه‌ای از آموزش‌ها و فلسفه استاد مابونی به ویژه در حوزه انتقال کاتا و بونکای آن فاصله نگرفت.

شیهان ایواتا یادآور می‌شود که مابونی در انتقال تکنیک‌ها و فرم‌های کاراته به وی بسیار سرسخت و جدی بود. وی می‌گوید: استاد مابونی تلاش می‌کرد به ما آنقدر آموزش دهد تا در نهایت معانی و مفاهیم هریک از تکنیک‌ها و کاتاها را دریابیم، او به ما تفاوتها و مشخصه‌ روش‌های ایتوسو و هیگااُنـّـا را برای ما مشخص می‌کرد. او هیچ وقت مطالبی را که فرا می‌گرفت تغیرشکل نمی‌داد و در مورد انتقال تکنیک‌ها و کاتاها بسیار جدی و مراقب بود. استاد ایواتا شخصاً معتقد بود شاگردی که تصمیم به یادگیری دارد، کسی است که به خوبی یاد می‌گیرد. او انتظار داشت که شاگردان خلاق باشند و سوال بپرسند، در این صورت بود که میل و اشتیاق وی برای آموزش به آنها برای درک کامل مطالب بیشتر می‌شد.

او عقیده داشت که شیتوریو کاراته‌دو سیستمی مرکب از تکنیک‌های کاربردی موثر و منطقی است که از حداقل جابجای و حرکت برای ایجاد حداکثر نفوذ و تاثیرپذیری بدون صرف انرژی اضافی غیرضروری بهره می‌جوید. او بطور قاطع معتقد بود که بواسطه تمرین‌ها و کوشش‌های مداوم و پیوسته می‌توان شیتوریو کاراته را از طریق بسیاری از شاگردان بنام خود از جمله پسرش کنزو ایواتا، مورایاما و شوکو ساتو وسعت و توسعه بخشد. سرانجام در بیستم مارس سال 1993، فدراسیون جهانی شیتوریو کاراته‌دو تأسیس و اولین دوره مسابقات قهرمانی جهان در بودوکان توکیو برگزار شد.