پرواز با پاراگلایدر راهی برای اعتماد به نفس

ali-foroozan · 28-12-2010, 09:05 AM

پرواز با پاراگلایدر راهی برای اعتماد به نفس

روانشناسان می گویند زمانی که کسی حسی یا باوری را از دست میدهد دچار پروسه بیماری رنجش میشود و در این پروسه ۴ مرحله را تجربه می کند:

۱-انکار ۲-خشم ۳-افسردگی ۴-پذیرش

البته این روند طی این مراحل برای افراد مختلف٬ متفاوت است و زمان مشخصی برای گذر از این روند وجود ندارد. بعضی افراد حتی در این مراحل پس رفت کرده و ممکن است در یکی از این مراحل دچار مشکل بیشتری شوند که پشت سر گذاشتن روند را طولانی تر می کند.

خیلی از ما از دست دادن یک دوست خوب را طی پرداختن به پاراگلایدر تجربه کرده ایم. من نمیخواهم در مورد از دست دادن اطرافیان بحث کنم. هر کدام از ما با روشی با این موضوع کنار می آییم. در واقع می خواهم در مورد نوعی دیگر از ٬ از دست دادن بحث کنم. از دست دادن اعتماد به پرواز.

فکر می کنم نباید کنار بکشیم٬باید همانطور که دوره درمان پروسه خشم را پشت سر می گذاریم ٬با این مشکل برخورد نماییم. شاید شما بتوانید خودتان و یا دوستانتان را با توجه به توصیفات زیر درک نمایید.

انکار:

این رایج ترین دوره در بین خلبانان است. بیشتر خلبانان قدرت گذراندن و بر آمدن از این دوره را ندارند. در واقع می دانیم که پرواز می تواند خطرناک باشد٬ اما خودمان را قانع می کنیم که خلبانانی که آسیب دیده و یا کشته شده اند اشتباهاتی را مرتکب می شوند که ما هیچ وقت مرتکب نخواهیم شد. ما خود را قانع می کنیم که ما خلبان بهتری هستیم و وسایل پروازی ما پیشرفته تر و ایمن تر است.

معمولا یک وحشت ناگهانی و یا یک حادثه٬ خلبان را از مرحله انکار خارج میسازد. البته خلبانان خوش شانسی نبز وجود دارند که از رویدادهای ناگوار که برای دیگران پیش امده عبرت می گیرند.

عاقبت پی می بریم که آنقدرها هم که فکر می کردیم خلبان خوبی نیستیم. مهم نبوده که چه تعداد از دوره های حرفه ای و امنیت پرواز را گذرانده ایم. ما می فهمیم که کنترل با ما نیست بلکه به شرایط محیطی وابسته ایم. می فهمیم که دیگر از حوادثی که برای دیگر خلبانان پیش امده و در اخبار مطلع شده بودیم٬ ایمن نیستیم.

خشم:

از دست دادن حس اعتماد به پرواز٬ برخی خلبانان را دچار خشم می نماید. زمانی که ما پرواز را می آموزیم ٬همه چیز کاملا ایده آل بنظر می رسد. سراشیبی های ملایم ٬مراقبت های حامیانه مربی.

یادگیری فن پرواز بسیار آسان و لذت بخش می نماید. با این تفاسیر شما حتی در ذهنتان رویا پردازی می کنید و به خود می گویید مگر چه مشکلی ممکن است به وجود آید؟!! و آسمان در نظر محدود می آید.

اما وقتی کسی را که می شناختیم دچار سانحه شد٬خیالات واهیمان همانند استخوان های او در هم می شکند و ما عصبانی و خشمگین می شویم.

خشمگین از مربی که توضیح نداد که این ورزش چقدر می توانسته خطرناک باشد٬ خشمگین از مجله ها و تولیدکننده هایی که به همه می گویند می توانید پرواز را بیاموزید اما طرف تاریک داستان را مخفی می کنند٬ خشمگین از فرهنگ خلبانانی که ریسک کردن را همچنان توصیه می کنند و لاف می زنند و خشمگین از خلبانانی که هنوز در مرحله حاشا و انکار هستند.

افسردگی:

این طبیعی است که از دست دادن حس اعتماد به پرواز٬ باعث شود بعضی از خلبانان این ورزش را کنار بگذارند. البته این قضیه به این بدی ها هم نیست. ما ممکن است با فعالتهایی آشنا شویم که لذتی را به ما ببخشند٬ اما با خطرات کمتری نسبت به پرواز.ما ممکن است برای مدتی در پروازهایمان وقفه ایجاد کنیم برای اینکه تمرکز کنیم و بگذاریم که پرواز خود در زندگیمان جاری گردد.

پذیرش:

آنهایی که روی خود کار می کنند که پروسه رنجش را سپری کنند و پرواز را همچنان ادامه می دهند دیگر همان خلبانان سابق نیستند. بیشتر ما می پذیریم که افسار زدن و مهار کردن بلندپروازی و جاه طلبی هایمان تنها راه حفظ حاشیه امنیت است. خلبانانی که هنوز به ابرهای مرتفع دست می یابند٬ می دانند که این موفقیت ها٬هزینه های گزافی داشته است.

تعهدی راسخ نیاز است برای حصول مهارت و دانشی که برای یک پرواز امن فرامنطقه ای لازم می باشد. شما نمی توانید بدون تحمل سختی مدت زیادی را بطور خوابیده در داخل هارنس مسابقه ای سر کنید٬ حتی قهرمانانی که نقاط قوت خود را می شناسند در این مورد متواضعند.

بیشتر خلبانان مثل ما ٬پی می برند که چیزی که ما را شیفته پرواز کرده هیجانات و مانورها و مسافت ها در وهله نخست نبوده است٬ بلکه رضایتمندی محض است از یک روز آفتابی٬ دامنه سبز کوه٬ نسیمی که صورتت را نوازش می دهد و اوقات خوشی که با دوستان سپری می کنیم.

ما این لذات را همچنان تجربه می کنیم٬ حتی وقتی که تصمیم نداریم که بال را از باد پر کرده و پرواز کنیم و وقتی که پرواز می کنیم، با علم و آگاهی اقدام به ان می کنیم٬ مانند زندگی کردن.

پرواز هدیه ای است بزرگ٬اما نباید تصور کنیم که همه چیز در آن گارانتی شده است.

28-12-2010, 09:05 AM	#1
ali-foroozan (کاربر باتجربه) تاریخ عضویت: Nov 2010 نوشته ها: 128	پرواز با پاراگلایدر راهی برای اعتماد به نفس پرواز با پاراگلایدر راهی برای اعتماد به نفس روانشناسان می گویند زمانی که کسی حسی یا باوری را از دست میدهد دچار پروسه بیماری رنجش میشود و در این پروسه ۴ مرحله را تجربه می کند: ۱-انکار ۲-خشم ۳-افسردگی ۴-پذیرش البته این روند طی این مراحل برای افراد مختلف٬ متفاوت است و زمان مشخصی برای گذر از این روند وجود ندارد. بعضی افراد حتی در این مراحل پس رفت کرده و ممکن است در یکی از این مراحل دچار مشکل بیشتری شوند که پشت سر گذاشتن روند را طولانی تر می کند. خیلی از ما از دست دادن یک دوست خوب را طی پرداختن به پاراگلایدر تجربه کرده ایم. من نمیخواهم در مورد از دست دادن اطرافیان بحث کنم. هر کدام از ما با روشی با این موضوع کنار می آییم. در واقع می خواهم در مورد نوعی دیگر از ٬ از دست دادن بحث کنم. از دست دادن اعتماد به پرواز. فکر می کنم نباید کنار بکشیم٬باید همانطور که دوره درمان پروسه خشم را پشت سر می گذاریم ٬با این مشکل برخورد نماییم. شاید شما بتوانید خودتان و یا دوستانتان را با توجه به توصیفات زیر درک نمایید. انکار: این رایج ترین دوره در بین خلبانان است. بیشتر خلبانان قدرت گذراندن و بر آمدن از این دوره را ندارند. در واقع می دانیم که پرواز می تواند خطرناک باشد٬ اما خودمان را قانع می کنیم که خلبانانی که آسیب دیده و یا کشته شده اند اشتباهاتی را مرتکب می شوند که ما هیچ وقت مرتکب نخواهیم شد. ما خود را قانع می کنیم که ما خلبان بهتری هستیم و وسایل پروازی ما پیشرفته تر و ایمن تر است. معمولا یک وحشت ناگهانی و یا یک حادثه٬ خلبان را از مرحله انکار خارج میسازد. البته خلبانان خوش شانسی نبز وجود دارند که از رویدادهای ناگوار که برای دیگران پیش امده عبرت می گیرند. عاقبت پی می بریم که آنقدرها هم که فکر می کردیم خلبان خوبی نیستیم. مهم نبوده که چه تعداد از دوره های حرفه ای و امنیت پرواز را گذرانده ایم. ما می فهمیم که کنترل با ما نیست بلکه به شرایط محیطی وابسته ایم. می فهمیم که دیگر از حوادثی که برای دیگر خلبانان پیش امده و در اخبار مطلع شده بودیم٬ ایمن نیستیم. خشم: از دست دادن حس اعتماد به پرواز٬ برخی خلبانان را دچار خشم می نماید. زمانی که ما پرواز را می آموزیم ٬همه چیز کاملا ایده آل بنظر می رسد. سراشیبی های ملایم ٬مراقبت های حامیانه مربی. یادگیری فن پرواز بسیار آسان و لذت بخش می نماید. با این تفاسیر شما حتی در ذهنتان رویا پردازی می کنید و به خود می گویید مگر چه مشکلی ممکن است به وجود آید؟!! و آسمان در نظر محدود می آید. اما وقتی کسی را که می شناختیم دچار سانحه شد٬خیالات واهیمان همانند استخوان های او در هم می شکند و ما عصبانی و خشمگین می شویم. خشمگین از مربی که توضیح نداد که این ورزش چقدر می توانسته خطرناک باشد٬ خشمگین از مجله ها و تولیدکننده هایی که به همه می گویند می توانید پرواز را بیاموزید اما طرف تاریک داستان را مخفی می کنند٬ خشمگین از فرهنگ خلبانانی که ریسک کردن را همچنان توصیه می کنند و لاف می زنند و خشمگین از خلبانانی که هنوز در مرحله حاشا و انکار هستند. افسردگی: این طبیعی است که از دست دادن حس اعتماد به پرواز٬ باعث شود بعضی از خلبانان این ورزش را کنار بگذارند. البته این قضیه به این بدی ها هم نیست. ما ممکن است با فعالتهایی آشنا شویم که لذتی را به ما ببخشند٬ اما با خطرات کمتری نسبت به پرواز.ما ممکن است برای مدتی در پروازهایمان وقفه ایجاد کنیم برای اینکه تمرکز کنیم و بگذاریم که پرواز خود در زندگیمان جاری گردد. پذیرش: آنهایی که روی خود کار می کنند که پروسه رنجش را سپری کنند و پرواز را همچنان ادامه می دهند دیگر همان خلبانان سابق نیستند. بیشتر ما می پذیریم که افسار زدن و مهار کردن بلندپروازی و جاه طلبی هایمان تنها راه حفظ حاشیه امنیت است. خلبانانی که هنوز به ابرهای مرتفع دست می یابند٬ می دانند که این موفقیت ها٬هزینه های گزافی داشته است. تعهدی راسخ نیاز است برای حصول مهارت و دانشی که برای یک پرواز امن فرامنطقه ای لازم می باشد. شما نمی توانید بدون تحمل سختی مدت زیادی را بطور خوابیده در داخل هارنس مسابقه ای سر کنید٬ حتی قهرمانانی که نقاط قوت خود را می شناسند در این مورد متواضعند. بیشتر خلبانان مثل ما ٬پی می برند که چیزی که ما را شیفته پرواز کرده هیجانات و مانورها و مسافت ها در وهله نخست نبوده است٬ بلکه رضایتمندی محض است از یک روز آفتابی٬ دامنه سبز کوه٬ نسیمی که صورتت را نوازش می دهد و اوقات خوشی که با دوستان سپری می کنیم. ما این لذات را همچنان تجربه می کنیم٬ حتی وقتی که تصمیم نداریم که بال را از باد پر کرده و پرواز کنیم و وقتی که پرواز می کنیم، با علم و آگاهی اقدام به ان می کنیم٬ مانند زندگی کردن. پرواز هدیه ای است بزرگ٬اما نباید تصور کنیم که همه چیز در آن گارانتی شده است.

کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)