واترپولو، دفاع با ۵ بازیکن

bahar · 11-12-2010, 05:11 PM

واترپولو، دفاع با ۵ بازیکن

به لحاظ تاریخی، در زمان های قدیم در ورزش واترپلو، اخراج بازیکنان بسیار به ندرت روی می داده است. بازیکنان در زمین کشتی می گرفتند و داوران نیز فقط نگاه می کردند. به خاطر موقعیت های اندک پنج بر شش، مربیان زمان اندکی را به این وجه تاکتیکی از این ورزش اختصاص می دادند. با این حال، تغییری رخ داد. امروزه در واترپلو، تیم ها ممکن است تا ۱۵ بار با اخراج مواجه شوند که این مسئله اهمیت تاکتیک های پنج بر شش و هم چنین شش بر پنج را نشان می دهد. مربی ای که زمان کمی به این تاکتیک ها اختصاص دهد، اشتباه بزرگی مرتکب شده است.

در شکل امروزی ورزش واترپلو، شیوه های دفاع با پنج بازیکن می بایست برای برای مواجهه با سه استراتژی تهاجمی اتخاذ گردد. به ترتیب اهمیت این استراتژی ها عبارتند از: ساختار تهاجمی چهار ـ دو، ساختار تهاجمی سه ـ سه و ساختار گردشی شش بر پنج.

اگرچه قوانین، زمان اخراج بازیکنان را از ۳۵ ثانیه به ۲۰ ثانیه کاهش داده است، تیم ها هنوز زمان لازم برای استفاده از چهار ـ دو، سه ـ سه و گردشی را دارند. در واقع، با قانون ۲۰ ثانیه، نیاز به تمرکز بالاتری وجود دارد. شوت ها می باید سریع تر باشند زیرا مهاجم با وضعیت آوانتاژ مواجه می شود.

● واکنش به عقب نشینی

تیم ها باید فلسفهٔ دفاع با پنج بازیکن را مدنظر داشته باشند. وقتی اخراجی رخ می دهد، بازیکنان باید برای واکنش نشان دادن آموزش دیده باشند. بازیکنان باید یاد گرفته باشند که از زمان اخراج و در موقعیت تهاجمی ۲۰ ثانیه، چگونه و به چه چیز بیاندیشند.

سپس آنها باید آن چه فرا گرفته اند را در آب تمرین کنند. هم بازیان بازیکن اخراج شده نیز باید: فرمان داور را بفهمند و متوجه شوند و بازیکن اخراجی را شناسائی کنند. این مسئله به ویژه زمانی حائز اهمیت است که بازیکن اخراجی از خط دفاعی تیم باشد. بهتر است که بازیکن اخراجی این مسئله را به هم بازیانش نگوید و در عوض به سمت منطقه پنالتی حرکت کند.

در این جا مسئله این است که حمله نیز مانند دفاع نمی داند چه کسی اخراج شده است. بسیاری مواقع بازیکن مذکور در زمان عبور می تواند در دفاع مشارکت کند. اگر مهاجم مطمئن نباشد که کدام دفاع اخراج شده، شانس اندکی برای موقعیت شوت سریع وجود دارد. منظورم این نیست که بازیکن اخراجی نباید به سمت خارج از زمین حرکت کند و یا بازیکن مهاجم مداخله کند اما از لحاظ قانونی، بازیکن اخراجی باید وضعیت بازی را درک کند و خروج هوشمندانه ای داشته باشد. در واترپلو، بردن بستگی به پرسنتاژهای یک تیم دارد و بنابراین نباید موقعیت افزایش آنها را از دست داد.

زمانی که یک اخراج روی می دهد، دفاع می باید سریعاً به منطقهٔ دو ـ در ـ چهار متری باز گردد و از شوت های سریع ممانعت کند. با قانون ۲۰ ثانیه، بیش از گذشته، مهاجمین در پی شوت سریع هستند.

وقتی مدافع برای پوشش منطقهٔ داخلی به عقب باز می گردد، بازیکن آزاد مهاجم در منطقهٔ خارجی تنها می ماند. وقتی منطقهٔ داخلی پوشش داده می شود، تیم ها به همان ساختار مرسوم شش بر پنج روی می آورند.

تیم ها باید برای مقابله با شوت های سریع تمرین کنند. چنین موقعیت هائی باید در زمان تمرین شبیه سازی شود. راه های مختلفی برای این کار وجود دارد. شیوهٔ مورد علاقهٔ من، شروع مجدد بازی تمرینی توسط مهاجم از نیمهٔ زمین است. در این موقعیت مهاجم سریعاً در موقعیت قرار می گیرد و مربی می تواند سریعاً بازیکنان اخراجی را مشخص کند.

پس از پوشش موقعیت های شوت سریع، بازیکن دفاع به سرعت متمرکز دفاع اولین پاس می شود. بسیاری از پاس های وضعیت شش بر پنج، پاس های ضعیفی هستند. این واقعیت در تمام سطوح واترپلو صادق است اما برای تیم های کم تجربه بیشتر اتفاق می افتد. هنگام پوشش منطقهٔ شوت سریع توسط دفاع، بازیکن مواجه با دیدن این شرایط و احساس این که سه ثانیه برای به گردش انداختن بازی زمان دارد، مضطرب می شود. در این حالت و زمانی که دیگر بازیکنان تیم مهاجم در حال حرکت برای قرار گرفتن در موقعیت ها هستند، معمولاً پاس های بدی داده می شود. تمام پنج بازیکن باید روی اولین پاس و مهار آن متمرکز شوند. قطع پاس اول در موقعیت شش بر پنج، اثر روانی زیادی بر هر دو تیم دارد و یک نکتهٔ مثبت برای تیم مدافع به حساب می آید.

یکی از اصولی که من به بازیکنان آموزش می دهم، ”تشخیص نگاه چشم“ است. حتی بهترین تیم ها نیز در موقعیت شش بر پنج پاس های بدی می دهند. بسیاری از بازیکنان پاس شش بر پنج را بدون این که به دروازه نگاه کنند دریافت می کنند و به جای آن به دنبال بازیکنی می گردند که به او پاس بدهند. حتی وقتی بازیکن تظاهر به شوت می کند، می چرخد و به بازیکنی نگاه می کند که می خواهد به او پاس بدهد. چشمان بازیکن پاس دهنده، به شما می گوید که پاس بعدی به کجا می رود. اگر همهٔ بازیکنان مدافع، نگاه پاس دهنده را درک کنند، به راحتی می توانند بازیکنی که پاس دریافت می کند را، شناسائی کنند. تیم هائی که روی چشم ها خوب کار می کنند، معمولاً پاس ها را خیلی خوب قطع می کنند. حتی وقتی که پاس با موفقیت ارسال شود، این تشخیص باعث می شود که مدافعین سریع تر در موقعیت های بهتری قرار گیرند.

این مفهوم و شیوهٔ مؤثر می باید درون بازیکنان نهادینه شود. سیستمی که من در بازی های تمرینی به کار می گیرم، تحت فشار قرار دادن دفاع در موقعیت های شش بر پنج و استفاده از قانون تشخیص نگاه چشم برای قطع پاس است.

چهار نکتهٔ فوق به طور قطع می تواند کمک بزرگی برای آماده سازی تیم ها برای دفاع مؤثر با پنج بازیکن باشد. حال پیش از پرداختن به ساختار دفاعی با پنج بازیکن و مسئولیت بازیکنان، می خواهم نکتهٔ کلیدی موفقیت دفاع با پنج بازیکن را مورد بحث قرار دهم. نکتهٔ اصلی پوشش است. این کار در واترپلو نیز مانند دیگر ورزش های تیمی مهم است. تیم هی جوان تر مستقل از ساختار تیمی، معمولاً با یک یا دو شوت زننده کار می کنند. وقتی مناطق شوت پوشش داده می شود، تاکتیک های دفاعی به طریق بهتری می توانند برای خنثی کردن استراتژی های تهاجمی حریف اتخاذ شوند. پوشش دادن چه در سطح ملی و چه در سطح بین المللی ارزش بالائی دارد.

با استفاده از پوشش دهی مناسب خط دفاعی تیم می تواند متناسب با حمله عکس العمل نشان دهد. برای یک دفاع عالی با پنج بازیکن، پوشش دهی قطعاً یک مسئلهٔ کلیدی به شمار می رود. مهم نیست که ساختار اولیهٔ دفاعی تیم چگونه باشد و بازیکنان بتوانند با حرکت در یک یا چند جهت، حملات حریف را خنثی کنند.

با ارزیابی یادداشت ها یا نوارهای ویدئویی مرتبط با پوشش دهی، مربی تیم می تواند برنامهٔ دفاعی تیم با پنج بازیکن را طراحی کند. برای موفقیت دفاع تیم با پنج بازیکن، نیاز به یک گزارش از پوشش دهی، ارزیابی گزارش تیم و تمرین در آب وجود دارد.

شکل ۱ را مشاهده کنید.

ساختار پایه ای دفاع با پنج بازیکن ساختار پایه ای دفاع با پنج بازیکن، یک منطقه ۳ـ۲ می باشد.

منطقهٔ ۳ـ۲ می تواند در مقابله ساختار تهاجمی ۴ـ۲ و هم چنین ۳ ـ۳ مورد استفاده قرار گیرد.

این ساختار، پایه ای برای طراحی مناطق دفاعی دیگر می باشد.

اشکال ۲ و ۳ را مشاهده کنید.

برای جایگزینی منطقه ای ۳ـ۲ جایگزین های زیادی وجود دارد اما ساختار پایه ای با ۳ـ۲ شروع می شود. پیش از تمرین جایگزین های حالت ۳ـ۲، بازیکنان می بایست از تسلط کافی در پیاده سازی وظایف دفاعی خود در سیستم ۳ـ۲ برخوردار باشند.

به منظور ساده سازی این توضیحات، در شکل ۴، محل قرارگیری بازکنان با حروف مشخص شده است.

شکل ۵ بیان گر یکی از حالات جایگزین برای سیستم منطقه ای ۳ـ۲ می باشد.

بازیکن مدافع در منطقه E (قسمت راست زمانی که به دروازه نگاه می کنید) برای دفاع کردن وارد منطقه ۴ـ۱ می شود.

این روش برای مقابله با تیم هائی مناسب است که به تناوب وارد منطقهٔ ۳ می شوند.

حالات دیگر مورد استفاده در برابر حملات ۴ـ۲، تقسیم محل قرارگیری مهاجمین به ۴ یا ۵ منطقه، با حفظ یک بازیکن در منطقه دفاعی خارجی و حرکت دیگر بازیکن دفاعی خارجی بین موقعیت های ۱ و ۴ و یا بین موقعیت های ۵ و ۶ تهاجمی می باشد. در تمامی حالت های جایگزین ۳ـ۲، این حرکات موجب کاسته شدن از قدرت تهاجمی حریف در ساختارهای تهاجمی ۴ـ۲ می باشد.

11-12-2010, 05:11 PM	#1
bahar (کاربر طلایی) تاریخ عضویت: Oct 2010 نوشته ها: 1,078	واترپولو، دفاع با ۵ بازیکن واترپولو، دفاع با ۵ بازیکن به لحاظ تاریخی، در زمان های قدیم در ورزش واترپلو، اخراج بازیکنان بسیار به ندرت روی می داده است. بازیکنان در زمین کشتی می گرفتند و داوران نیز فقط نگاه می کردند. به خاطر موقعیت های اندک پنج بر شش، مربیان زمان اندکی را به این وجه تاکتیکی از این ورزش اختصاص می دادند. با این حال، تغییری رخ داد. امروزه در واترپلو، تیم ها ممکن است تا ۱۵ بار با اخراج مواجه شوند که این مسئله اهمیت تاکتیک های پنج بر شش و هم چنین شش بر پنج را نشان می دهد. مربی ای که زمان کمی به این تاکتیک ها اختصاص دهد، اشتباه بزرگی مرتکب شده است. در شکل امروزی ورزش واترپلو، شیوه های دفاع با پنج بازیکن می بایست برای برای مواجهه با سه استراتژی تهاجمی اتخاذ گردد. به ترتیب اهمیت این استراتژی ها عبارتند از: ساختار تهاجمی چهار ـ دو، ساختار تهاجمی سه ـ سه و ساختار گردشی شش بر پنج. اگرچه قوانین، زمان اخراج بازیکنان را از ۳۵ ثانیه به ۲۰ ثانیه کاهش داده است، تیم ها هنوز زمان لازم برای استفاده از چهار ـ دو، سه ـ سه و گردشی را دارند. در واقع، با قانون ۲۰ ثانیه، نیاز به تمرکز بالاتری وجود دارد. شوت ها می باید سریع تر باشند زیرا مهاجم با وضعیت آوانتاژ مواجه می شود. ● واکنش به عقب نشینی تیم ها باید فلسفهٔ دفاع با پنج بازیکن را مدنظر داشته باشند. وقتی اخراجی رخ می دهد، بازیکنان باید برای واکنش نشان دادن آموزش دیده باشند. بازیکنان باید یاد گرفته باشند که از زمان اخراج و در موقعیت تهاجمی ۲۰ ثانیه، چگونه و به چه چیز بیاندیشند. سپس آنها باید آن چه فرا گرفته اند را در آب تمرین کنند. هم بازیان بازیکن اخراج شده نیز باید: فرمان داور را بفهمند و متوجه شوند و بازیکن اخراجی را شناسائی کنند. این مسئله به ویژه زمانی حائز اهمیت است که بازیکن اخراجی از خط دفاعی تیم باشد. بهتر است که بازیکن اخراجی این مسئله را به هم بازیانش نگوید و در عوض به سمت منطقه پنالتی حرکت کند. در این جا مسئله این است که حمله نیز مانند دفاع نمی داند چه کسی اخراج شده است. بسیاری مواقع بازیکن مذکور در زمان عبور می تواند در دفاع مشارکت کند. اگر مهاجم مطمئن نباشد که کدام دفاع اخراج شده، شانس اندکی برای موقعیت شوت سریع وجود دارد. منظورم این نیست که بازیکن اخراجی نباید به سمت خارج از زمین حرکت کند و یا بازیکن مهاجم مداخله کند اما از لحاظ قانونی، بازیکن اخراجی باید وضعیت بازی را درک کند و خروج هوشمندانه ای داشته باشد. در واترپلو، بردن بستگی به پرسنتاژهای یک تیم دارد و بنابراین نباید موقعیت افزایش آنها را از دست داد. زمانی که یک اخراج روی می دهد، دفاع می باید سریعاً به منطقهٔ دو ـ در ـ چهار متری باز گردد و از شوت های سریع ممانعت کند. با قانون ۲۰ ثانیه، بیش از گذشته، مهاجمین در پی شوت سریع هستند. وقتی مدافع برای پوشش منطقهٔ داخلی به عقب باز می گردد، بازیکن آزاد مهاجم در منطقهٔ خارجی تنها می ماند. وقتی منطقهٔ داخلی پوشش داده می شود، تیم ها به همان ساختار مرسوم شش بر پنج روی می آورند. تیم ها باید برای مقابله با شوت های سریع تمرین کنند. چنین موقعیت هائی باید در زمان تمرین شبیه سازی شود. راه های مختلفی برای این کار وجود دارد. شیوهٔ مورد علاقهٔ من، شروع مجدد بازی تمرینی توسط مهاجم از نیمهٔ زمین است. در این موقعیت مهاجم سریعاً در موقعیت قرار می گیرد و مربی می تواند سریعاً بازیکنان اخراجی را مشخص کند. پس از پوشش موقعیت های شوت سریع، بازیکن دفاع به سرعت متمرکز دفاع اولین پاس می شود. بسیاری از پاس های وضعیت شش بر پنج، پاس های ضعیفی هستند. این واقعیت در تمام سطوح واترپلو صادق است اما برای تیم های کم تجربه بیشتر اتفاق می افتد. هنگام پوشش منطقهٔ شوت سریع توسط دفاع، بازیکن مواجه با دیدن این شرایط و احساس این که سه ثانیه برای به گردش انداختن بازی زمان دارد، مضطرب می شود. در این حالت و زمانی که دیگر بازیکنان تیم مهاجم در حال حرکت برای قرار گرفتن در موقعیت ها هستند، معمولاً پاس های بدی داده می شود. تمام پنج بازیکن باید روی اولین پاس و مهار آن متمرکز شوند. قطع پاس اول در موقعیت شش بر پنج، اثر روانی زیادی بر هر دو تیم دارد و یک نکتهٔ مثبت برای تیم مدافع به حساب می آید. یکی از اصولی که من به بازیکنان آموزش می دهم، ”تشخیص نگاه چشم“ است. حتی بهترین تیم ها نیز در موقعیت شش بر پنج پاس های بدی می دهند. بسیاری از بازیکنان پاس شش بر پنج را بدون این که به دروازه نگاه کنند دریافت می کنند و به جای آن به دنبال بازیکنی می گردند که به او پاس بدهند. حتی وقتی بازیکن تظاهر به شوت می کند، می چرخد و به بازیکنی نگاه می کند که می خواهد به او پاس بدهد. چشمان بازیکن پاس دهنده، به شما می گوید که پاس بعدی به کجا می رود. اگر همهٔ بازیکنان مدافع، نگاه پاس دهنده را درک کنند، به راحتی می توانند بازیکنی که پاس دریافت می کند را، شناسائی کنند. تیم هائی که روی چشم ها خوب کار می کنند، معمولاً پاس ها را خیلی خوب قطع می کنند. حتی وقتی که پاس با موفقیت ارسال شود، این تشخیص باعث می شود که مدافعین سریع تر در موقعیت های بهتری قرار گیرند. این مفهوم و شیوهٔ مؤثر می باید درون بازیکنان نهادینه شود. سیستمی که من در بازی های تمرینی به کار می گیرم، تحت فشار قرار دادن دفاع در موقعیت های شش بر پنج و استفاده از قانون تشخیص نگاه چشم برای قطع پاس است. چهار نکتهٔ فوق به طور قطع می تواند کمک بزرگی برای آماده سازی تیم ها برای دفاع مؤثر با پنج بازیکن باشد. حال پیش از پرداختن به ساختار دفاعی با پنج بازیکن و مسئولیت بازیکنان، می خواهم نکتهٔ کلیدی موفقیت دفاع با پنج بازیکن را مورد بحث قرار دهم. نکتهٔ اصلی پوشش است. این کار در واترپلو نیز مانند دیگر ورزش های تیمی مهم است. تیم هی جوان تر مستقل از ساختار تیمی، معمولاً با یک یا دو شوت زننده کار می کنند. وقتی مناطق شوت پوشش داده می شود، تاکتیک های دفاعی به طریق بهتری می توانند برای خنثی کردن استراتژی های تهاجمی حریف اتخاذ شوند. پوشش دادن چه در سطح ملی و چه در سطح بین المللی ارزش بالائی دارد. با استفاده از پوشش دهی مناسب خط دفاعی تیم می تواند متناسب با حمله عکس العمل نشان دهد. برای یک دفاع عالی با پنج بازیکن، پوشش دهی قطعاً یک مسئلهٔ کلیدی به شمار می رود. مهم نیست که ساختار اولیهٔ دفاعی تیم چگونه باشد و بازیکنان بتوانند با حرکت در یک یا چند جهت، حملات حریف را خنثی کنند. با ارزیابی یادداشت ها یا نوارهای ویدئویی مرتبط با پوشش دهی، مربی تیم می تواند برنامهٔ دفاعی تیم با پنج بازیکن را طراحی کند. برای موفقیت دفاع تیم با پنج بازیکن، نیاز به یک گزارش از پوشش دهی، ارزیابی گزارش تیم و تمرین در آب وجود دارد. شکل ۱ را مشاهده کنید. ساختار پایه ای دفاع با پنج بازیکن ساختار پایه ای دفاع با پنج بازیکن، یک منطقه ۳ـ۲ می باشد. منطقهٔ ۳ـ۲ می تواند در مقابله ساختار تهاجمی ۴ـ۲ و هم چنین ۳ ـ۳ مورد استفاده قرار گیرد. این ساختار، پایه ای برای طراحی مناطق دفاعی دیگر می باشد. اشکال ۲ و ۳ را مشاهده کنید. برای جایگزینی منطقه ای ۳ـ۲ جایگزین های زیادی وجود دارد اما ساختار پایه ای با ۳ـ۲ شروع می شود. پیش از تمرین جایگزین های حالت ۳ـ۲، بازیکنان می بایست از تسلط کافی در پیاده سازی وظایف دفاعی خود در سیستم ۳ـ۲ برخوردار باشند. به منظور ساده سازی این توضیحات، در شکل ۴، محل قرارگیری بازکنان با حروف مشخص شده است. شکل ۵ بیان گر یکی از حالات جایگزین برای سیستم منطقه ای ۳ـ۲ می باشد. بازیکن مدافع در منطقه E (قسمت راست زمانی که به دروازه نگاه می کنید) برای دفاع کردن وارد منطقه ۴ـ۱ می شود. این روش برای مقابله با تیم هائی مناسب است که به تناوب وارد منطقهٔ ۳ می شوند. حالات دیگر مورد استفاده در برابر حملات ۴ـ۲، تقسیم محل قرارگیری مهاجمین به ۴ یا ۵ منطقه، با حفظ یک بازیکن در منطقه دفاعی خارجی و حرکت دیگر بازیکن دفاعی خارجی بین موقعیت های ۱ و ۴ و یا بین موقعیت های ۵ و ۶ تهاجمی می باشد. در تمامی حالت های جایگزین ۳ـ۲، این حرکات موجب کاسته شدن از قدرت تهاجمی حریف در ساختارهای تهاجمی ۴ـ۲ می باشد.

کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)