ارابه رانی در ایران باستان

[bahar]

● ارابه رانی در ایران باستان

در بازیهای المپیک باستان گاهگاهی مسابقات ارابه رانی دو اسبه و چهار اسبه انجام می شد. اما خیلی پیشتر از آن ایرانیان به ارابه و ارابه رانی آشنایی داشته اند.

در کتاب تمدن هخامنشی از علی سامی آمده است: ... آریاها با گردونه هایی که اسبها آن را می کشیدند وزن و فرزند خود را از نقطه ای به نقطه دیگر حمل می کردند.

در گنجینه جیحون- گنجینه ای که کنار رودی منشعب از رود سیحون میان راه تاش و گرگان نزدیکی راه سمرقند کشف شده- ارابه زرینی است که نه تنها شاهکار زرگری مهمی است بلکه نمونه ای از یک ارابه سلطنتی را نشان می دهد.

یکی از جالبترین مهرهای هخامنشی، مهر داریوش کبیر است که در موزه بریتانیا نگهداری می شود. نقش روی این مهر عبارتست از ارابه دو اسبه که اسبان آن در حال تاخت هستند و لاشه شیر کشته ای در زیر دست و پای اسبها به زمین افتاده است.

در ارتش پارت از ارابه برای حمل زنان غیرعقدی پادشاهان استفاده می کردند. ارابه در آن زمان جنبه تجملی و تفننی داشته نه جنبه جنگی و رسمی.

در زمان ساسانیان برای پیروزی در جنگ و حمله و دفاع از ارابه استفاده می کرده اند. این ارابه ها با اسبهای مخصوصی کشیده می شدند.

با حمله اعراب به ایرانیان گردونه ها از بین رفتند و دیگر در ارتش ایران دیده نشدند.

در کتاب کوروش نامه اثر گزنفون آمده است:

«... سپس کوروش فرمان داد مسابقه ارابه رانی آغاز شود و به هر یک از قهرمانان گاو فربهی اهدا شد تا قربانی کنند و ضیافتی برپا سازند. علاوه بر این جامهای متعدد پیروزی بین برندگان مسابقات توزیع نمودند. به کوروش نیز در ازای پیروزی اش گاو فربهی اهدا شد، گاو را پذیرفت ولی جامهای زرین را به «فرولاس» که در نظم امور دربار مهارت و مجاهدت بسیاری نموده بود بخشید.»