کونگ فو توآ و جنگ ميان رهروان آن

[شقایق]

کونگ فو توآ و جنگ ميان رهروان آن

از دیرباز میان َرهروانِ کونک فو توآ، پیکار بر سر تکنیکِ درست یا اشتباه بوده. ما انسانها در ژن، ترکیبات کروموزوم، تغذیه، تربیت، ارث، اخلاق، آب و هوای اِقلیمی،حافظه ...... با یکدیگر وجه تمایز داریم و هر کداممان این تکنیکها را بگونه ای اجرا میکنیم. این طرز اجرای مختلف ما، نباید بذر دشمنی میان ما اندازد. هر انسانی که کونگ فو توآ را بعنوان عبادت، جهت خودشناسی و داشتن یک تن سالم برای عشق به زندگی کار میکند، تلاش وی مورد احترام است و کسی از دیگری بهتر و بَرتر نیست.

تاریخ ما مردم ایران، همواره این را نشان میدهد که گر ما بخواهیم رُشد کنیم، ابتدا آنهایی که رشد کرده و در بالا هستند را، پایین و بزیر پا کشیده، سپس پله های ترقی را طی میکنیم، تا روزی رسد که چرخه ی تاریخ ما را پایین کشد و زیر پا لِه کند، چرا که شخص دیگری میخواهد رشد کند و بالا رود. این مُنصفانه نیست و با آیین ایرانی مُنافات دارد. همه ی ما در واحده ی کونگ فو توآ، یک نام را با خود به این طرف و آن طرف میکشیم و هر گونه جنگِ داخلی میان ما، ریشه ی تک تک ما را میزند. زمان خود را صرف پیکار با یکدیگر نکنیم و به تلاش یکدیگر را گرامی بداریم. دوست گرامی، همراه و همکار من، هر که هستی و هر چند سال که در این راه هستی، چه تو را دیده و چه ندیده ام، سر احترام به تلاش و زحمات تو خم میکنم. این راه طریقت دانایی یا کونگ فو توآ نام دارد، نخست آنکه: ما اگر دانا بودیم، با این راه کاری نداشتیم.

ما جویای دانایی هستیم، دانا نیستیم و کسی با پا گذاردن به این راه دانا نمیشود، به این راه آمدیم تا دانایی بیابیم، تا پخته شویم. در پختگی به بزرگواری دست میابیم و این نیک است که در شأنِ تو و مَنَست. آدم بزرگوار برای همگان در کنار خود جایی دارد و جای خود را تنگ نمیبیند. آدم بزرگوار به پیشکسوتان و خاکِ راه خوردگان، سپاس میگزارد و ایشان را ارج مینهد. چرخه ی زمان بیرحم است، تو و من نیز پیر میشویم. نوباوگان سرمست میآیند. بهتر است اگر میآیند، از تو و من که در این زمان به ایشان کونگ فو توآ میآموزانیم، درس معرفت و احترام را فرا گیرند. بی حرمتی به یکدیگر، حسادت، پشت سر گویی ها و بسیاری کردار دیگر در شأن ما نیست.

هیچ انسانی با کوچک کردن دیگران، بزرگ نمیشود. بهتر است تو و من به یکدیگر افتخار کنیم حتی اگر یکدیگر را ندیده ایم، باز هم افتخار کنیم. تو و من در ایستادن کامیسمای، در گرفتن سوگند به سِن سه سِرو ....... مشترکیم. تو و من، هر کدام در محدوده ای تکامل یافته ایم، که امکانات بدنی، فکری، حرکتی و یادگیری ما با یکدیگر متفاوت بوده. این تنوع و گونه گونی، زیباییِ راه ماست. بازتر فکر کنیم. همین دگرگونی و تفاوتِ میان ما، زیباییست، وَرنه، همه مساوی بوده و جاذبه ای نداشتیم. هر گلی بوی خود دارد و هر کدام از ما، ویژگی خود. گر این نبود، راهمان کامل نبود. جَوِ امروز کونگ فو توآ که تو و من بوجود آوردیم، جَویست که همه ی ما به نوعی از آن ناخشنودیم.

ما غیبت میگوییم، بدون اینکه زحماتِ دیگران و آنچه را که بر ایشان گذشته را بدانیم، این بیماری تاریخی، در جان ما ریشه دوانده. غرور آریایی ما زیباست ولی نگذاریم که جلو دار ما شود، تا آنجا که در خود بینی بمانیم. در مسندِ قدرت، همه جای دارند و احتیاجی به رَشک ورزی و زیر پا خالی کردن نیست. آنکه موجود است و نفس میکشد، در مسند قدرت است. تو و من احتیاجی به کُشتی گیری برای خاک مالیِ یکدیگر نداریم.

یک دگرگونی فوری، ضرورتِ امروز راه ماست، تا هر گونه خُرافات و مردم فریبی از این راه به کنار رود و مغز جوانان را در اِزای جاه طلبی ها، ویران نکند. بیا تا کلنجارهای ما، تمرینی سازنده باشد نه مُخرب. با بُلندیهای عشق ورزش کن، خویشتن را بلند ارزش کن. زمان کوتاه است و پیری در انتظارمان. آنان که امروز در کونگ فو توآ موی سپید دارند، روزگاری چون تو و من، شور و حالی داشتند.

دستمزد ایشان تمسخر ما نیست، ایشان را گرامی بداریم و با هم نیز دشمنی نکنیم. چون نقطه نهاده ایم بر دایره ای، تا آخِرِ کار سَر به هم باز آریم. تو و من در آموزش این راه میخوانیم: طبیعت جهان بدون انسان، نه زیباست و نه زشت، نه نیکی نه بدی، بلکه خاموش و بیصداست، به آن لحظه بیندیشیم که رختِ سفر میبندیم و نیست میشویم، بدون تو و من، نه زیباست و نه زشت. تا زنده هستیم، با هم بگونه ی دوستی رفتار کنیم و درد مشترکمان را تسکین دهیم. بد آموزی را نپراکنیم و منشایی از اثر نیک باشیم. من دوستان بسیاری دارم که سالهاست کونگ فو توآ تدریس میکنند، همه ی ما آناتوآیمان با یکدیگر متفاوت است تا چه رسد به دَبیره های دیگر وجودمان، کدامِ ما درست هستیم ؟؟؟؟؟؟؟ آیا این پرسش نمیتواند بزرگ منشانه تر باشد؟ آیا نمیتوانیم بگوییم که: ما این هستیم و این حقیقت ملموس است، حال چطور با هم باشیم و دشمنی نکنیم و راهگشای دیگران باشیم؟ راه دوم این است که از هم جدا و متنفر از یکدیگر باشیم. این نه آرزوی تو و نه آرزوی من است و لطمه به راه مشترکمان میزند. به تو همراه و همکارم دوباره میبالم.
اَهورا مَزدا پناهت