نگاهی بر جوجیستو

[bahar]

جوجیستو

جوجیتسو یک هنر رزمی است که در آن می توان همه نوع ضربه ای را یافت. ضربات پرتابی، ایستا یا ساکن و همچنین تکنیک های تهاجمی و شدید از جمله انواع لگد و مشت در این هنر دیده می شود. این هنر در جنگ های تن به تن و تماس های نزدیک کاربرد بسیاری دارد و استیل آن شامل حرکات: نرم، سخت، چرخشی و ضربات روبه بیرون می باشد.

جوجیتسو یکی از قدیمیترین هنرهای رزمی دنیا به شمار می آمد و بیش از 2500 سال قدمت دارد. کسی به درستی نمی داند که این ورزش دقیقاً از کجا شروع گردید. ریشه و پایه اصلی این سبک رزمی را هم از کشور ژاپن و هم از کشور چین می دانند و در طول سالیان طولانی، جوجیتسو از استیل های بی شماری تأثیر پذیرفته است.

استیل های بدون اسلحه این هنر رزمی، دقیقاً مشابه آموزش های رزمی سربازان سامورایی در قرون هشتم تا شانزدهم میلادی در دوره امپراطوری توکوگاوا (Tokugawa) می باشد. در طول این مدت و در زمانی که کشور ژاپن کم کم استقلال خود را پیدا می کرد، شیوه های جنگ با اسلحه جای خود را به استیل های مبارزه بدون اسلحه دادند و از اینجا بود که فنون جوجیتسو ارزش بیشتری پیدا کردند.

در این دوره سامورایی های ژاپنی از خدای شوگان (Shagun) در جنگ ها حمایت می کردند و در نتیجه امپراطوری (Melse) قانونی را تصویب کرد که به واسطه آن انجام فنون هنرهای رزمی سنتی غیرقانونی محسوب می شد. در اواسط قرن نوزدهم میلادی، بسیاری از مدارس هنرهای رزمی که سامورایی ها در آنها تمرین می کردند تعطیل شدند.در بین تمامی هنرهای رزمی ژاپن { جوجوتسو } متنوع ترین و در عین حال بی نظم ترین ورزش رزمی می باشد .

این هنر زمی برای یک کاراته کار ماجرا جو که تابع قوانین خاصی نیست و برای رزمی کاری که خود را وقف این هنر کرده است جاذبه دارد .

بر عکس { جودو - آیکیدو - کاراته } که از یک پیشکسوت یا استاد به خود می بالند

{ جوجوتسو } فاقد چنین چیزی است .

در قرن 19 در ژاپن تعداد زیادی مدارس { جوجوتسو } وجود داشت که هر کدام با روشهای ویژه خود مبارزه با دست خالی را در میدان نبرد تدریس میکردند .

{ آتمی } ترکیبی از دانش گرفتن جان همزمان با معالجه و حفظ آن است .

احیای این روشها اساسی { کواتسو } نامیده می شود که هنوز تعداد معدودی از باشگاه ها تدریس میکنند .

در تومارهای قدیمی ژاپن نوشته شده است که بعضی از شمشیر بازهای ژاپنی برای آزمایش مهارتهای خود از زندانیان استفاده میکردند و بعضی از اساتید

{ جوجوتسو } برای بدست آوردن تجربه در { آتمی } از همان روش استفاده می کردند .

{ جوجوتسو } متعلق به { ریوی شین تو ریو } قرن 17 است .

{ چن تسو یو } یک بودایی چینی ار فرقه { ذن } این هنر رزمی را به هنرجویان ژاپنی یاد داد .

در ملاقاتی که بین { چن تسو یو } و یک سامورایی سرگردان به نام

{ ماسا کاتسو فوکو تو } پیرو روش { ریو شین تو } روی داد او را با این هنر آشنا کرد

گفته میشود که این ملاقات آغاز روش نوین در { جوجوتسو } بود که بعدها منجر به پیدایش { جودو } شد .

سبک { شین تو } برنامه ای اصولی و صریح از روشهای پرتابی - قفل - ضربه - دفاع در برابر اسلحه دستگیری و بستن دشمن به واسطه طناب و مطالعه نقاط حساس و حیاتی بدن { آتمی } دارد .

{ آتمی } هنری است که تدریس آن در تمام کلاسهای سنتی { جوجوتسو } متداول است و بر پایه جنگها و مبارزات تن به تن رزمی ژاپنی و کشورهای شرقی تجربه شده است .

هنگامی که هنرهای رزمی در غرب محبوبیت پیدا کرد اساتید { جوجوتسو } در ژاپن باشگاه های زیادی را در نقاط مختلف جهان دایر کردند .

در ژاپن مدت فراگیری { جوجوتسو } طولانی تر بود و تعداد اندکی از غربیها توانستند این زمان طولانی را طی کنند .

و مدرک مربیگری بگیریند .

آنها تکنیکهای متنوعی را نیز فرا گرفتند و آنرا با { آیکیدو - جودو - کاراته } در هم آمیخته { جوجوتسوی } امروزی را به وجود آوردند .

امروزه تدریس جوجوتسو در باشگاه های مختلف بستگی به سوابق و نوع آموزشهای قبلی استاد دارد .

در یک باشگاه ممکن است شمشیر بازی و تکنیکهای پرتابی و کیک بوکسینگ تدریس شود و در جای دیگر { آیکیدو } را همراه با چوب بلند همراه با اسلحه های اوکیناوایی مانند { نانچیکو } و { سای } آموزش دهند.

درست در همین زمان بود که فردی به نام (Jigoro Kano) که استاد سبک رزمی Tenshin Shin محسوب می شد، فنون جودو را گسترش داد و در اواسط قرن بیستم، با احیاء مجدد سلسله (Meji)، ممنوعیت تمرین، فنون جوجیتسو در کشور ژاپن از بین رفت و سرانجام این هنر در سراسر قاره کهن و پس از آن در اروپا جای خود را باز کرد