کریکت افغانستان

[hamed1]

کریکت افغانستان؛ افسانه ی باور کردنی

هالیوود درباره تیم کریکت افغانستان فلم می سازد

اولین بازی کریکت افغانستان در 18 فبروری سال 1879 در قندهار اتفاق افتاد. این بازی بین سربازان هند بریتانوی برگزار شد که در آن زمان کابل، جلال آباد و قندهار را در تصرف داشتند. افغانهایی که احتمالاً آن بازی را تماشا کردند، نه آن را فهیمدند و نه هم علاقه یی به فهمیدن آن گرفتند. سالها گذشت تا اینکه پس از یک قرن، جوانان مهاجر افغان در کمپهای خاک آلود پیشاور به تجربه ی ورزشی دست زدند که صد سال پیش انگلیسی ها سعی داشتند به پدرکلان هایشان بیاموزند. تیم کنونی کریکت افغانستان از همان خیمه های مهاجرین در پشاور برخاسته است؛ یک تیم پرانرژی و جوانی که مسن ترین عضو آن 27 ساله است.

داستان تیم کریکت افغانستان و موفقیت های پیاپی آن، مانند قصه های افسانوی برای بسیاری ها غیرقابل باور است. روز شنبه ی گذشته وقتی تیم کریکت افغانستان به مصاف هند به میدان رفت، روزنامه اندیپندنت نوشت: «باید از خودت چونتی بگیری تا باور کنی که افغانها با هندی ها مسابقه می دهند». معمولاً فقط کشورهایی نظیر آفریقای جنوبی، انگلیس، استرالیا و پاکستان می توانند در برابر کریکت بازان هندی بختی برای پیروزی داشته باشند. هند سلطان ورزش کریکت در جهان است و از سال 1848 به این طرف تیم کریکت داشته است. ولی افغانها کمتر از ده سال است که چوب کریکت را در دست گرفته اند.

طی مسابقات مهم کریکت جهانی 2010 که در جزیره ی سنت لوسیا برگزار شده است، ملیونها نفر در جهان بازی افغانستان-هندوستان را که البته به نفع دومی خاتمه یافت، از طریق تلویزیون تماشا کردند و هزاران تماشاچی هیجان زده نیز در استادیوم ورزشی حضور یافتند. در میان تماشچیان استادیوم، سام مندنس کارگردان مشهور سینمای هالیوود نیز حضور داشت. مردی که قرار است داستان حیرت انگیز کریکت بازان افغان را به یک فلم سینمایی بزرگ تبدیل کند. سام مندنس نه تنها یک فلمساز برنده ی جایزه ی اسکار، بلکه خود بازی کن کریکت نیز است و به این ورزش علاقه ی زیادی دارد.

کریکت پس از فوتبال دومین بازی پرطرفدار دنیاست. این بازی در اوایل قرن 16 در انگلستان ایجاد شد و پس از لشکرکشی های امپراطوری بریتانیا به طرف جنوب آسیا، به کشورهای شرقی نیز گسترش یافت. امروزه کشورهای زیادی در آفریقا و آسیا، بازی کریکت را به عنوان ورزش ملی شان به حساب می آورند.

کریکت یک بازی دراماتیک و پر تنش است که قابلیت های زیادی دارد تا دستمایه ی فلمهای سینمایی قرار بگیرد. با اینکه این ورزش به شکل تیمی اجرا می شود، ولی توانایی های فردی بازیگران است که در نهایت نتیجه ی مسابقه را تعیین خواهد کرد. این باعث می شود که فلمهایی که درباره ی این بازی ساخته می شوند بتوانند فقط روی یک قهرمان بچرخند. تا هنوز ده ها فلم سینمایی و سریال تلویزیونی با موضوعیت کریکت در کشورهایی که این ورزش طرفداران زیادی دارد ساخته شده است. فلمهایی نظیر «فراموشی عجیب» (2003)، «لبه ی بیرونی» (1982) و «بادی لاین» (1984) در انگلیس، و «لگان» (2001)، «اقبال» (2005) و «چنای 600026» (2007) در هند، فقط چند نمونه ی مشهور این ژانر سینمایی است.

سینما سنت دیرینه یی در فلمهای ورزشی دارد، فلمهایی که قهرمانان با شکوه آن معمولاً از صفر شروع کرده و در کمال ناباوری قدم به قدم به پیش می روند تا اینکه در نبرد نفسگیر نهایی کام تماشاچیان فلم را با پیروزی درخشانشان شیرین می کنند. آخرین نمونه ی چنین فلمهایی، اثر تحسین شده ی جان لی هنکوک «نقطه ی تاریک» (2009) بود که امسال یک جایزه ی اسکار نیز گرفت. البته فلمنامه نویسان هالیوود، ضرورت زیادی ندارند تا درباره ی تیم کریکت افغانستان از تخیل شان استفاده کنند؛ چون سرگذشت واقعی این تیم دراماتیک تر از هر تخیل هالیوودی است. تمام این جوانان در کمپ مهاجرین افغان در پشاور بودند که به کریکت روی آورند، آنها از تکه های پارچه توپ ساختند و با پای برهنه بازی کردند، تا اینکه پس از سقوط طالبان پس به کشور بازگشتند و به شکل جدی تر به بازی های شان ادامه دادند.

در افغانستان با آنکه آنها نه لباس مناسب داشتند و نه میدان بازی، ولی با پشت کار و تکیه به عشقی که به این ورزش داشتند ره صدساله را یک شبه طی کردند. آنها با پشت سرگذاشتن 93 کشور توانستند در بین بیست تیم برتر دنیا راه بیابند و باعث افتخار کشورشان شوند.

حمید حسن یکی از بازیکنان برتر تیم افغانستان به یک روزنامه ی استرالیایی گفته است: «در هر مسابقه یی که به میدان می رویم، فقط با فاصله ی کمی می توانیم بازی را ببریم، هر لحظه ی این بازی برای ما دلهره و تنش است، درست مثل یک فلم وحشتناک، پر از تعلیق و تلاش و مبارزه».

تیم افغانستان با آنکه در صحنه ی بین المللی تجربه ی زیادی ندارد، ولی به موفقیت های زیادی دست یافته است، موفقیت هایی که روزنامه ی گاردین آن را حاصل «جوانی و بی ترسی» این مردان سخت کوش دانسته است. نوروز منگل کاپیتان تیم در مصاحبه اش با الجزیره گفت: «تا چند سال پیش حتا خواب هم نمی دیدیم که یک روز با تیم هند بازی کنیم. آنها مثل قهرمانان ماست، طی این سالها بعضی از بچه ها دوست داشتند حتا به نام یکی از بازیکنان هندی شناخته شوند، ولی اکنون ما همرای آنها مسابقه می دهیم!» کبیر خان مربی پاکستانی و بسیار موثر تیم نیز به گاردین و الجزیره گفته است: «رمز پیروزی این جوانان شرایط سختی است که آنها در آن کلان شده اند؛ آنها در کمپ مهاجرین برای یک لقمه نان، برای یک تکه لباس و برای یک ساعت بازی جنگیده اند، آنها در تمام زنده گی شان فقط مبارزه کرده اند، و حالا نیز در هر شرایطی که قرار بگیرند با تمام قوا به مسابقه می پردازند».

هالیوود سالها فلمهای ورزشی درباره ی مردان و زنانی ساخت که از کنج ناکجاآباد پیدا می شوند و باوجود فقر و مشکلات در میدان مبارزه شگفتی می آفرینند؛ قهرمانانی خیالی و افسانه یی. این بار اما، کمر به بازگویی داستانی واقعی بسته است، داستان قهرمانانی که موفقیت را نه در عالم خیال و بر روی پرده ی سینما؛ بلکه در دنیای واقع و بر روی زمین مسابقه تجربه کرده اند. قهرمانانی که راه بلندی را آمده اند و راه بلندتری در پیش دارند. صد سال پیش انگلیسی ها در قندهار کریکت بازی کردند و افغانها فقط تماشا کردند، حالا نوبت ماست که در لندن کریکت بازی کنیم و انگلیسی ها تماشا کنند!