طراحی مسیر(پارکور)

[bahar]

طراحی مسیر(پارکور)

فلسفه طراحان مسیر: اولین سوالی که به ذهن هر طراح مسیری می رسد این است که ، هدف من از طرح این مسیر چیست

مسئله به هیچ وجه این نیست که صبح مسابقه بدون هیچگونه طرحی پا به میدان مسابقه گذارده و با حداقل مواد اولیه – تیر و پایه و بغل مانع و … تعدادی مانع پشت هم ردیف کرده و امیدوار باشید که چند سوار خبره مسئول بی برنامه گی شما خواهند بود .

تاوان نبوغ تحمل سختی هاست . برای طراح مسیری حتی اگر کوچکترین رویداد باشد ، باید قبل از شروع طراحی ، از میدان مسابقه بازدید کرد ، فهرست مواد اولیه و وسایل موچود– انواع موانع ، پایه ها و بغل موانع – تهیه شود . پس از طراحی مسیرها روی کاغذ در فکر هر چه بهتر و زیباتر جلوه کردن مسابقه را مرور می کنیم .

برنامه رویداد را گرفته ، فهرست شرکت کنندگان را در دست داشته ، ساعت شروع مسابقه ها را دانسته ، برای هر مسابقه مسیری طراحی کرده زمان شروع و پایان و مدت زمان لازم برای تغییر موانع و مسیر را پیش بینی کرده تا هر مسابقه ای در موقع اعلام شده ، شروع شود و چه بسا موارد دیگر .
طراح مسیر باید پنج هدف به ترتیب اولویت برای خود تعیین کند و دست یابی به هر یک او را به سوی هدف بعدی رهنمون می کند . خلاصه کلام ، جواب به این سوال که : آیا به آنچه خواسته بودم رسیدم ؟ در پایان رویداد داده می شود. حال به شرح این اهداف و مشخصات آنهامی پردازیم.


هدف اول : تدارک رویدادی مهیج برای تماشاگران ، با برگزاری مسابقه پرش با کیفیت قابل قبول و خاتمه ای تکان دهنده.

مسیر مناسب مسیری است که اسب و سوار به راحتی از آن عبور کنند. اگر مسیر طراحی شده شما را به خوبی طی نکردند ، نه اسب و نه سوار بلکه خود را سرزنش کنید . مسیری که برای یکی از شرکت کنندگان زنگ تفریح است ، ممکن است برای دیگر شرکت کنندگان با توانائی متفاوت زجرآور باشد. این تنها شامل ابعاد موانع نمی باشد و مسیری که توسط اسب طی می شود را نیز در برمی گیرد

سادگی ، جوهر مسیری مناسب است و هر چه اسب ها بی تجربه تر باشند ،‌باید خطوط مستقیم و رو به جلوی بیشتری در مسیر وجود داشته باشد . درباره تعداد موانع و طول مسیر در موارد دیگر بحث خواهیم کرد . ولی برای هیجان انگیز تر کردن رقابت ، آخرین بخش باید همواره مشکل باشد. هرگز مسیر مسابقه را با دو یا سه مانع ساده که درصد خطا روی آنها را پائین می آورد تمام نکنید.
مسابقه شما باید هیجان را به اوج برساند و به همین دلیل است که مسابقه هائی با پرش نهائی بر مبنای سرعت بیشتر و خطای کمتر ، مطمئن ترین روش برای موفقیت است .

با پیروی از این روش ، مسیر طراحی شده زمانی اوج هیجان را بوجود می آورد ، که با عبور موفقیت آمیز هر سواری از آخرین مانع ، آهی رضایت بخش از دل تماشاگران برآمده و یا با خطائی روی آن ، آه حسرتشان شنیده شود.
موانع پی در پی هم می توانند به هیجان انگیز کردن مسابقه کمک کنند .

مشکل ترین قسمت این نوع موانع بخش سوم آن می باشد . بذیهی است که در یک مسابقه بزرگ ، هر سه قسمت مشکل می باشند ولی در مسابقه های ساده می توان مسیر را به نحوی طراحی کرد که اولین مانع اسب را مشتاقانه دعوت به پریدن کند ، دومین مانع آزمایشی خواهد بود برای تحت کنترل بودن اسب و شجاعت او در حرکت به طرف مانع و عبور از روی آن و سومین مانع بیانگر میزان میدان داری او . از طرفی هم موانع پی در پی باید هیجان آور بوده و عبور صحیح از روی آنها ( قسمت سوم ) فریاد خوشحالی و عدم موفقیت در پریدن از روی آنها ، حسرت تماشاگران را به دنبال داشته باشد.

بنابراین ،‌برای رساندن مسابقه به اوج هیجان طراح مسیر می تواند از سه عامل استفاده کند :

1- پایانی تکان دهنده

2- فواصل موانع متوالی
3- مسیر نزدیک شدن به مانع

هدف دوم : احساس رضایت حاصل از اتمام مسیر ، حتی اگر اسب و سوار نتوانسته باشند آن را بدون خطا طی کنند.
جوهر اسب داری و سوارکاری در تمام زمینه ها آهنگ حرکت است . پس یک مسیر طراحی شده ، برای مسابقه پرش ، دعوتی است از شرکت کنندگان برای حرکتی روان و آهنگین در طول آن. اسب باید به روانی در حالیکه تحرک او تحت کنترل است به جلو حرکت کند . نه اینکه با اثرهای دائمی برو – بایست حرکتی تهوع آور و مقطع داشته باشد . آزمون واقعی مسیری با شکوه ، زمانی است که شرکت کننده ای پس از انداختن چند مانع و عبور از خط پایان دستجلو ها را رها ، اسبش را نوازش کرده و می پرسد : آیا اسبم خوب نپرید ؟
اسب و سوار مبارزه را دوست دارند و هر چه بهتر که زمینه یک مبارزه منصفانه فراهم شود . بسته به قدرت اسب و سوار و تجربه آنها ، عبور از موانع بلند پروازی آنان را در حالی ارضاء می کند که به راحتی و با گام های مرتب به موانع نزدیک شوند ، نه اینکه پس از فرود از مانعی سر اسب را به دنبال مانعی که محل تعبیه آن غلط است ، به این طرف و آن طرف بکشند .

هدف سوم : کم کردن اخراجی ها تا حد ممکن در حالیکه تعداد بی خطا ها را نوع رویداد تعیین می کند .
دیدن اسب ها و سوارکارانی که پی در پی ، از روی اسب به زمین می غلطند ، مسمئز کننده است و اگر این اتفاق خارج از حد و اندازه معمول در یک مسابقه باشد طراح مسیر باید در نوع تفکر خود تجدید نظر کند.
زمین خوردن از اسب در طول یک مسابقه در بخشی موارد اجتناب ناپذیر و در عین حال کاملا مغایر جذب تماشاگران به میدان مسابقه است .
فلسفه حضور تماشاگران در هر میدان مسابقه به تماشا نشستن هنر هنرمندانی است که خود او در قالب آنها مبیند و یا شیفته آن هنر است و خود قادر به انجامش نیست .

ولی در این حرفه ، هنر یعنی بیرون آوردن نشاط از دل خطر . این همان نکته ایست که برگزار کنند مسابقه و معمار مسیر در پی خلق آن هستند . پس باید در نظر داشته باشیم که ورزشکار در پی پیروزی است و مسیر طراحی شده ، آزمونی است برای سنجش و معیار این پیروزی و در عین حال باید آنچنان زمینه برای همه شرکت کنندگان فرآهم باشد تا هر چه ممکن اخراجی کمتر باشد . مفسر در این مورد می تواند به طور مشخص به کمک بیاید ،‌زیرا مردم همواره آنچه می شنوند باور می کنند و می توان آنها را واداشت ، تا هیجان ناشی از تلاش شرکت کنندگان را احساس کنند . هر مسابقه ای با توجه به سطح آن تعداد خاصی بی خطا را مطلبد.

در مسابقه های خوب سواری (هانتر) که تعداد اندکی هم تماشاگر دارند ، زمان اختصاص داده شده می تواند معیار باشد . در مسابقه های مبتدی ها بهتر است در حدود یک سوم از شرکت کنندگان در دور اول بی خطا باشند ، در مسابقه هائی که به خاطر تماشاگر برگزار می شود و بر مبنای جدول A با یک پرش نهائی است ، باید تعداد بی خطاهای را پیدا کرده به دور دوم به حد کافی باشند ، تا پایان مسابقه هیجان انگیزتر شود . تعدادی در حدود پنج تا هشت بی خطا دلیلی بر ساده بودن مسیر نیست .

این تعداد بی خطا متضمن پرش نهائی واقعا هیجان انگیز است . با تعداد کمتر شما خطر کرده اید و تعداد بیشتر مسابقه را ملال آور می کند . البته همیشه باید تعداد شرکت کنندگان را درنظر داشت ، ولی اگر از بین بیست و پنج شرکت کننده پنج بی خطا و از بین چهل شرکت کننده هشت بی خطا داشتید ، چندان هم بی راه نرفته اید.

هدف چهارم : رعایت زمانبندی برای کمک به برگزار کنندگان.
طراح مسیر به هنگام طراحی مسیرهای مختلف یک رویداد ، در خانه بهتر می تواند زمانبندی را پیش بینی کند تا میدان مسابقه . یک ساعت قبل از شروع اولین مسابقه ، میدان باید از هر نظر آماده باشد . اگر ممکن باشد می بایست همه چیر روز قبل از مسابقه آماده باشد چرا که همه چیز برای برگزار کنندگان مسابقه هر چه بهتر جلوه کند . پس از اتمام اولین مسابقه هر چه زمان بیشتری در اختیار داشته باشید ، امکان آماده کردن مسیر بعدی فرآهم تر خواهد بود .

تغیر مسیر برای مسابقه الزامی است ، و تغییرات نیازمند صرف وقت و داشتن برنامه دقیق است . ولی معماری مسیر خبره ، در زمانی که جوائز دوره قبل داده می شود ، مسیر جدید را حاضر می کند . همواره باید یک قدم از رویدادها جلوتر بود ، بعنوان مثال در طول برگزاری دور اول ، گروه معماری مسیر باید در جریان تمام اموری که می بایست برای پرش نهائی انجام شود قرار داده شوند. در طول برگزاری پرش نهائی به نحوی که مزاحم شرکت کننده ها نشویم و جلوی دید تماشاگران را نگیریم ، موانع دور بعدی که در پرش نهائی استفاده نشده اند را آماده کرده و در زمان توزیع جوائز بقیه آنان را که در پرش نهائی استفاده شده اند نیز آماده کنیم .

طول مسیر باید بر مبنای زمان داده شده طراحی شود و اگر وقت تنگ است از طراحی مسیرهای طولانی با تعداد زیادی مانع خودداری کنید . محل خط شروع را به نحوی انتخاب کنید که در حال خروج سوار قبلی ، سوار بعدی بتواند وارد شود . ولی هرگز نخواهید که اسب (‌به خصوص اسب های جوان ) به محض ورود به میدان مسابقه ، مسابقه را شروع کند. خط پایان را خیلی دور از درب خروج تعبیه نکنید ، تا سوار پس از پایان مسابقه برای خروج از میدان بیش از حد وقت تلف نکند .

هدف پنجم : پس از پایان مسابقه مسیر های طراحی شده ، مدیریت و زمانبندی خود را به نقد بکشید ، تا متوجه شوید که چه اندازه به اهداف از پیش تعیین شده دست پیدا کرده اید .

سوال های زیر را برای خود طرح کنید :

- آیا هر یک از مسابقه ها به اندازه کافی هیجان انگیز بودند ؟
- آیا همگی با هیجان پیش بینی شده به پایان رسیدند ؟
- آیا پرش ها عالی بودند ؟
- آیا اسب ها بالاتر از استاندارد خود بودند ؟
- چند اسب اخراج شدند و چرا ؟
- آیا زمانهای شروع و پایان طبق پیش بینی بودند ؟
- اگر این چنین نشد ، آیا مقصر من بودم که این چنین نشد؟

اینها بخشی از سوالاتی بودند که باید هر معمار مسیر متعهدی پس از پایان هر رویدادی از خود بپرسد. اگر جوابها مطابق میل نبودند ، در پی علت برآمده و از اشتباهات خود برای آینده پند بگیرید .

معمار مسیر همانند سوارکاری است که همواره باید در پی آموختن باشد و آن لحظه ای که فکر کرد دیگر نیازی به آموختن ندارد ، باید این کار را رها کند. معمار مسیر خود باید سرسخت ترین منتقد خود بوده و هیچ عذر و بهانه ای برای خود نتراشد. ممکن است مسیرهای طراحی شده و زمانبندی ها و نحوه برگزاری به اهداف از پیش تعیین شده دست پیدا کرده باشند و اگر اینچنین نشده باشد ، کار در جائی ایراد داشته است . گاهی طراحان مسیر مورد انتقاد قرار می گیرند ، اغلب تائید می شوند و گاهی مورد تائید نیستند .

بعد از مسابقه در صورت امکان به انتقادها گوش فرا دهید. اگر قبل از شروع مسابقه از طرح خود راضی بودید به هیچ وجه تحت تاثیر هیچ فشار خارجی آن را تغییر ندهید ، مگر با مشاوره با داوران . تجربه نشان داده که هرگونه تغییری ( به خصوص زیر فشار و یا تحت تاثیر شرکت کنندگان ) اشتباه محض می باشد . و بهتر است روی عقیده خود پافشاری کرد. ولی اگر تغییر ندادید و متوجه شدید که طرح اشتباه بوده، از آن درس بگیرید . شما برای سواران شجاع و اسب های با ارزش مانع می چینید و هیچ آدم بی مسئولیت و نادان نباید جرات اعتراض به خود بدهد.

با شرح این پنج هدف ، مشخصه های مسیری قابل قبول تبیین شد. مسیر طراحی شده زمانی قابل قبول است که تماشاگران را به هیجان بیاورد ، به اسبها اعتماد به نفس داده و غرور سواران را ارضاء کند.