پاراگلایدر و قایق پاروئی

devil-man · 27-12-2010, 04:34 PM

پاراگلایدر و قایق پاروئی

هر وقت در مورد حوادثی که در آنها باد و هوای خشن دخیل بوده میشنوم ، به یاد قایق های پاروئی می افتم .

به نظر من پاراگلایدر ها و قایقهای پاروئی وجه تشابهات زیادی دارند . مثل پاراگلایدر ٬ قایق های پاروئی وسیله های کوچک و سبکی هستند که برای استفاده یک فرد مناسب هستند . می توان آنها را روی سقف ماشین گذاشت و یا با یک کشنده به پشت ماشین وصل کرد . این قایق ها را می توان در هر جایی که آبی در آن باشد به آب انداخت و لذت شناوری و حرکت آزادانه روی یک دریاچه و یا آبگیر را تجربه کرد .

البته در مقابل چنین آزادی وآسودگی محدودیت هایی نیز وجود دارد . شما نمی توانید در آبهای آزاد قایق رانی کنید و انتظار داشته باشید که سخاوتمندی آن و عدم تغییرات ناگهانی شرایط ٬ شما را دچار زحمت نکند.

حتی امواج بوجود آمده هنگام عبور قایق های بزرگتر در اطراف خطر بزرگی برای شما محسوب می شوند ٬ آنها می توانند قایق کوچک شما را به کناری برانند و یا حتی واژگونش کنند . خوشبختانه تمامی این محدودیتها و حتی خیلی بیشتر از این ها٬ توسط کسانی که از این نوع قایق ها استفاده میکنند و به آن بعنوان ورزشی امن می پردازند ٬ پذیرفته می شود . با این حال تعداد محدودی نیز وجود دارند که دست به کارهایی میزنند که فرای این محدودیت ها می باشد . البته افرادی هم هستند که با ابتدایی ترین وسایل ناوبری و قایق های کوچکشان از اقیانوس ها می گذرند و برای جسارت و شجاعتشان مورد تحسین مردم قرار می گیرند . اما افرادی نیز وجود دارند که به تقلید از آنها می پردازند .

خطر و حماقت

تفاوت عظیمی بین انجام یک کار خطرناک و یک کار احمقانه وجود دارد . کارهای خطرناک می تواند در صورت نگه داشتن جوانب احتیاط امن تر گردد و مقدمات شایسته ای را بنیاد بگذارد . گذر از اقیانوس با قایق های کوچک کاری است خطرناک اما اقدام به انجام آن بدون تمهیدات گسترده و وسیع ، کاری است احمقانه!

در واقع به نظر من پاراگلایدر ها در آسمان مانند همین قایق های پاروئی هستند . می خواهم با توجه به توضیحات بالا کسانی که بنظرشان پاراگلایدر وسیله ای ناامن است ، تامل بیشتری نمایند . فکر می کنم که دیگر وقت این رسیده که نگاهی جدی به نگرشمان به پاراگلایدر بیاندازیم . بهتر است توجه و تمرکز بیشتری بر محدودیتهای ساختاری و پروازی پاراگلایدر ها داشته باشیم ٬ تا به عملیات و مانورهای قابل انجام.

دشواری حفظ مسیر مستقیم و حفظ تعادل در اولین تجربه پارو زدن ما را به این نتیجه می رساند که بهتر است در آبهای آرام و ساکن شروع به تمرین کنیم . آیا روی مسائل دیگری تمرکز می کنید؟!! امکان دارد برای افزایش مهارت و اعتماد به نفس وسوسه شویم در آبهای مواج اقدام به قایق رانی نموده و یا در بادهای شدید دست به پرواز بزنیم ، اما باید همیشه محدوده توانایی هایمان را در نظر بگیریم.

ریج و قایق پاروئی

حال تصور کنید در رودخانه ای که منتهی به آبشاری مرتفع است بر خلاف جریان پارو خواهیم زد . برای رویارویی با این خطر نیاز به آمادگی و تمرین داریم . باید دقیقا از سرعت پاروزدن و جریان آب اطلاع داشته باشیم . با توجه به این اطلاعات و اطمینان از اینکه سرعت جریان آب ثابت می ماند ٬ در امنیت خواهیم بود و هیچگاه از آبشار سقوط نخواهیم کرد .

در واقع پرواز ریج مانند پارو زدن مخالف جریان رودی است که منتهی به آبشار است . با این تفاوت که مکان آبشار به چشم دیده نمی شود و صدای آن شنیده نمی شود . اگر سرعت باد افزایش یابد و بیشتر از سرعت بال گردد شما به سمت روتور پشت لیفت بند رانده می شوید و یا با حرکتی اشتباه با دیواره برخورد خواهید کرد .

و وقتی اوضاع به هم می ریزد و یا وقتی که در مورد خلبانانی که مجروح و یا کشته شده اند می شنویم به این نتیجه می رسیم که این ورزش ناامن است ، اما آیا واقعا اینطور است؟! چه تعداد از خلبانان دقیقا می دانند که نهایت سرعتشان چقدر است؟ چه تعدادی قدرت تشخیص میزان دقیق سرعت باد را دارند؟ چه تعدادی به خود زحمت می دهند که قبل از تیک آف شرایط را دقیقا بسنجند؟ آیا این خلبانان همانند کسانی نیستند که می خواهند با یک کایاک که حتی مشخصات فنی ان را نمی دانند ، اقدام به قایق رانی بر خلاف جریان آب نمایند؟! جریانی که با سرعتی سرسام آور منتهی به آبشاری چند صد متری می گردد!!

ترمالهای قدرتمند و قایق های پاروئی

تعدادی کارهای احمقانه وجود دارد که می توان با یک قایق کوچک انجام داد . یکی از آنها این است که از ساحل به سمت اقیانوسی مواج پارو بزنم . اگر قایق رو وارونه کنم خواهید گفت که دست به کار احمقانه ای زدم . اما اگر منتظر شوم تا موجها بلندتر و قدرتمندتر گردد ، حتماً صفات بدتری را نسبت خواهید داد!

وجه تشابه این کار ، پرواز در زمانهایست که ترمالها بسیار قوی هستند . خلبانانی هستند که آنقدر منتظر می مانند که ترمالها به حدی میرسند که بعد از شکل گیری ، شروع به گسترش با سرعتی سرسام اور می کنند ، و بعد تیک آف می کنند . مثل کسانی که منتظر می مانند تا موجهای عظیم ، گردابهای مهیبی را شکل دهند ، با این تفاوت که در آسمان این گردابها قابل رویت نیستند . وقتی که کاناپی آنها فرو می ریزد و آنها را به زمین می کوبد ، بیشتر افراد ، مقصر را پاراگلایدرهای ناامن و نامطمئن می دانند و کمتر کسی از دیوانگی خلبانان ، سخنی به میان می آورد! مطمئناً دیده اید که قایقهای کوچکی توسط گروه های امداد ساحلی در ساحل های مواج بکار می رود . البته این کار باتوجه به علم و آگاهی و مهارت و تجربه انجام می گردد .

پس آیا مجبوریم به کارهایی ، بدون اینکه بدانیم داریم چه کار می کنیم ، و بدون اینکه از توانایی های خود خبر داشته باشیم ، دست بزنیم ؟!!

دریاچه ای برای پاراگلایدر وجود ندارد

یکی از بزرگترین تفاوتهای قایق های پاروئی و پاراگلایدرها این است که وقتی بخواهید به قایقرانی بپردازید می توانید دریاچه و یا مردابی ساکن را انتخاب کنید و تمامی جریانات وامواج قابل دیدن و تشخیص می باشند و می توانید اطمینان داشته باشید که جریان آب آرام و ساکن است . اما برای پاراگلایدرها ، آسمانی فراخ همچون اقیانوسی ژرف ، در پیش روست و هیچ مرداب و دریاچه ای وجود ندارد . خوشبختانه علایم و نشانه هایی برای تشخیص اوضاع جوی وجود دارد البته برای کسانی که شرایط را می سنجند . پس اگر ما صبر نکنیم و بدون اینکه شرایط را بسنجیم اقدام به پرواز نموده و در شرایط خشن کنترل بال را از دست بدهیم ، چه کسی و یا چه چیزی را باید مورد مواخذه قرار داد؟!!

من نمی خواهم با در میان گذاشتن نظراتم برای امن تر شدن این ورزش قانونی وضع نمایم و یا در نوع پرواز کسی دخالت کنم . بلکه پیشنهاد می کنم که خلبانان به خوبی تعلیم ببینند تا این ورزش را با راه و روش درست آن انجام دهند و بتوانند شرایط را به تنهایی بسنجند . معلم خلبانان ما ، می توانند با الهام گرفتن از آموزههای هنرهای رزمی شرقی ، انضباط ، احترام به دیگران و فنون تقویت روح و روان را به شاگردان خود بیاموزند و برای افراد بی انضباط و سرکش تنبیه هایی در نظر بگیرند .

رکورد شکنی

خصیصه تلاش برای عبور از حد و مرزها در بشر ستودنی است . دوباره کسانی را که با قایق های کوچک اقدام به سفرهای دریایی می کنند بیاد آورید و مشابه آنها خلبانانی که سعی می کنند مرزهای محدودیت را پشت سر بگذارند . لحظه ای روی دستاوردهای خلبانان پیشتاز تمرکز کنید . به اینکه به کمک اختلافات دمایی چند هزار متر را به کمک مقداری بند و پارچه صعود می نمایید . رکورد صعود حدود ۵۰۰۰ متر از سطح دریاست و آیا این افسانه ای نیست؟! و یا اینکه در کیسه ای بدون هیچ موتور محرکی ۴۵۰ کیلومتر مسافت را طی نمود ، تنها با اتکا به توانایی های شخصی ! چه مهارت ، جسارت و استقامتی.

پس چرا این رکوردشکنی های محیرالعقول در تیتر تمامی روزنامه ها و مجلات جهان قرار نمی گیرد؟!!

چرا تنها اخبار کسانی که بدون داشتن توانایی اقدام به پرواز میکنند و خود را به کشتن می دهند به جای این همه پیشرفت و افتخار منتشر می گردد؟!! الویت کدام است؟!! آیا در خطر از دست دادن حس تعجب و حیرت رکوردهای بدست آمده نیستیم؟ آیا با کاهش همزمان حوادث و پرداختن به کارهای خارق العاده قابل تکریم نخواهیم بود؟

حوادث

بنظر میرسد مردم توجه زیادی به حوادث پاراگلایدر و کایت نشان میدهند ، فکر می کنم دو دلیل عمده برای این موضوع وجود دارد.

اول اینکه خلبانان دوست دارند در مورد تجربیات وحشتناک خود صحبت کنند . آنها فکر می کنند بازگو کردن این تجربیات آنها را در نظر شنونده قوی وجسور جلوه می کند . در صورتی که روح و واقعیت این ورزش غیر از این است .

دوم داستانهای وحشتناکی است که مشتاقانه توسط کسانی که به این ورزش علاقه دارند اما خود جرات انجام آن را ندارند ، نقل می شود .

شمارش دفعاتی را که خود من در مورد پارا با یک فرد عادی صحبت کردم ، و اینکه این گفتگو بعد از چند ثانیه ناخواسته به بازگو کردن حوادث منجر به جرح و مرگ گشته را از دست داده ام.

این داستانها در طی زمان دهان به دهان گسترش می یابند . از طرفی چرا تنها صحنه های کوتاهی از پرواز پراگلایدر و کایت در تلوزیون به نمایش درمی آید؟ فکر می کنم هر بار که شنونده ای را با داستانهای وحشتناک خود مسحور می کنیم ، ضربه بزرگی به این ورزش وارد می کنیم . اگر بتوانیم شرح حوادث را بصورت واقعی و تحلیل شده در اختیار سایر خلبانان جهت جلوگیری از وقوع حوادث مشابه بگذاریم ، گامی بزرگ جهت از بین بردن باورهای غلط مبنی بر ناامن بودن این ورزش که از طرف مردم ایجاد شده ، برداشته ایم.

البته همیشه کسانی وجود خواهند داشت که ورزش پاراگلایدر را ناامن بدانند . این عقیده آنها است و همیشه این صفت را به این ورزش نسبت خواهند داد . البته این افراد بهتر است دست به کارهای خطرناک نزنند . از چراغ زرد راهنایی عبور نکنند ، وقتی رعد و برق میزند جایی پنهان شوند و با سرعت بیش از ۴۰ کیلومتر در ساعت رانندگی نکنند . بهتر است اصلاً از خانه خارج نشوند تا جانشان به خطر نیافتد!!

به نطر من ، چیزی برای اینکه به من بقبولاند که پرواز با پارا ناامن است ، وجود ندارد . با کمی بررسی روی ساختمان شکل دهنده پاراگلایدر و تست های فنی و امنیتی صورت گرفته به این نتیجه خواهید رسید که

این هواپیما بدون نقص طراحی شده است و مشکلاتی مانند پارگی ها و از دست رفتن مقاومت پارچه بر اثر تابش اشعه ماوراء بنفش (یو وی) و فرسودگی به دلیل استفاده مکرر و... باید از طرف ما مورد بررسی قرار گیرد. علائم و هشدارهایی هم در بروشورها و دفترچه های راهنما وجود دارد که باید به دقت مورد مطالعه قرار گیرد . باید بدانیم که آویزان چه چیزی شده ایم!

من باز هم این قایق پاروئی پرنده ام را در اقیانوس بی کران اتمسفر شناور خواهم کرد ، البته اگر شرایط اجازه این کار را به من بدهد . تا جایی که بتوانم تعلیم خواهم دید و آمادگی کسب خواهم کرد . یادم می ماند که قایق کوچک پرنده ام می تواند به راحتی واژگون گردد .

من می خواهم آزادی و لذتی را که با پرواز با پاراگلایدر بدست می آورم سالها تجربه کنم .

27-12-2010, 04:34 PM	#1
devil-man (کاربر باتجربه) تاریخ عضویت: Nov 2010 نوشته ها: 133	پاراگلایدر و قایق پاروئی پاراگلایدر و قایق پاروئی هر وقت در مورد حوادثی که در آنها باد و هوای خشن دخیل بوده میشنوم ، به یاد قایق های پاروئی می افتم . به نظر من پاراگلایدر ها و قایقهای پاروئی وجه تشابهات زیادی دارند . مثل پاراگلایدر ٬ قایق های پاروئی وسیله های کوچک و سبکی هستند که برای استفاده یک فرد مناسب هستند . می توان آنها را روی سقف ماشین گذاشت و یا با یک کشنده به پشت ماشین وصل کرد . این قایق ها را می توان در هر جایی که آبی در آن باشد به آب انداخت و لذت شناوری و حرکت آزادانه روی یک دریاچه و یا آبگیر را تجربه کرد . البته در مقابل چنین آزادی وآسودگی محدودیت هایی نیز وجود دارد . شما نمی توانید در آبهای آزاد قایق رانی کنید و انتظار داشته باشید که سخاوتمندی آن و عدم تغییرات ناگهانی شرایط ٬ شما را دچار زحمت نکند. حتی امواج بوجود آمده هنگام عبور قایق های بزرگتر در اطراف خطر بزرگی برای شما محسوب می شوند ٬ آنها می توانند قایق کوچک شما را به کناری برانند و یا حتی واژگونش کنند . خوشبختانه تمامی این محدودیتها و حتی خیلی بیشتر از این ها٬ توسط کسانی که از این نوع قایق ها استفاده میکنند و به آن بعنوان ورزشی امن می پردازند ٬ پذیرفته می شود . با این حال تعداد محدودی نیز وجود دارند که دست به کارهایی میزنند که فرای این محدودیت ها می باشد . البته افرادی هم هستند که با ابتدایی ترین وسایل ناوبری و قایق های کوچکشان از اقیانوس ها می گذرند و برای جسارت و شجاعتشان مورد تحسین مردم قرار می گیرند . اما افرادی نیز وجود دارند که به تقلید از آنها می پردازند . خطر و حماقت تفاوت عظیمی بین انجام یک کار خطرناک و یک کار احمقانه وجود دارد . کارهای خطرناک می تواند در صورت نگه داشتن جوانب احتیاط امن تر گردد و مقدمات شایسته ای را بنیاد بگذارد . گذر از اقیانوس با قایق های کوچک کاری است خطرناک اما اقدام به انجام آن بدون تمهیدات گسترده و وسیع ، کاری است احمقانه! در واقع به نظر من پاراگلایدر ها در آسمان مانند همین قایق های پاروئی هستند . می خواهم با توجه به توضیحات بالا کسانی که بنظرشان پاراگلایدر وسیله ای ناامن است ، تامل بیشتری نمایند . فکر می کنم که دیگر وقت این رسیده که نگاهی جدی به نگرشمان به پاراگلایدر بیاندازیم . بهتر است توجه و تمرکز بیشتری بر محدودیتهای ساختاری و پروازی پاراگلایدر ها داشته باشیم ٬ تا به عملیات و مانورهای قابل انجام. دشواری حفظ مسیر مستقیم و حفظ تعادل در اولین تجربه پارو زدن ما را به این نتیجه می رساند که بهتر است در آبهای آرام و ساکن شروع به تمرین کنیم . آیا روی مسائل دیگری تمرکز می کنید؟!! امکان دارد برای افزایش مهارت و اعتماد به نفس وسوسه شویم در آبهای مواج اقدام به قایق رانی نموده و یا در بادهای شدید دست به پرواز بزنیم ، اما باید همیشه محدوده توانایی هایمان را در نظر بگیریم. ریج و قایق پاروئی حال تصور کنید در رودخانه ای که منتهی به آبشاری مرتفع است بر خلاف جریان پارو خواهیم زد . برای رویارویی با این خطر نیاز به آمادگی و تمرین داریم . باید دقیقا از سرعت پاروزدن و جریان آب اطلاع داشته باشیم . با توجه به این اطلاعات و اطمینان از اینکه سرعت جریان آب ثابت می ماند ٬ در امنیت خواهیم بود و هیچگاه از آبشار سقوط نخواهیم کرد . در واقع پرواز ریج مانند پارو زدن مخالف جریان رودی است که منتهی به آبشار است . با این تفاوت که مکان آبشار به چشم دیده نمی شود و صدای آن شنیده نمی شود . اگر سرعت باد افزایش یابد و بیشتر از سرعت بال گردد شما به سمت روتور پشت لیفت بند رانده می شوید و یا با حرکتی اشتباه با دیواره برخورد خواهید کرد . و وقتی اوضاع به هم می ریزد و یا وقتی که در مورد خلبانانی که مجروح و یا کشته شده اند می شنویم به این نتیجه می رسیم که این ورزش ناامن است ، اما آیا واقعا اینطور است؟! چه تعداد از خلبانان دقیقا می دانند که نهایت سرعتشان چقدر است؟ چه تعدادی قدرت تشخیص میزان دقیق سرعت باد را دارند؟ چه تعدادی به خود زحمت می دهند که قبل از تیک آف شرایط را دقیقا بسنجند؟ آیا این خلبانان همانند کسانی نیستند که می خواهند با یک کایاک که حتی مشخصات فنی ان را نمی دانند ، اقدام به قایق رانی بر خلاف جریان آب نمایند؟! جریانی که با سرعتی سرسام آور منتهی به آبشاری چند صد متری می گردد!! ترمالهای قدرتمند و قایق های پاروئی تعدادی کارهای احمقانه وجود دارد که می توان با یک قایق کوچک انجام داد . یکی از آنها این است که از ساحل به سمت اقیانوسی مواج پارو بزنم . اگر قایق رو وارونه کنم خواهید گفت که دست به کار احمقانه ای زدم . اما اگر منتظر شوم تا موجها بلندتر و قدرتمندتر گردد ، حتماً صفات بدتری را نسبت خواهید داد! وجه تشابه این کار ، پرواز در زمانهایست که ترمالها بسیار قوی هستند . خلبانانی هستند که آنقدر منتظر می مانند که ترمالها به حدی میرسند که بعد از شکل گیری ، شروع به گسترش با سرعتی سرسام اور می کنند ، و بعد تیک آف می کنند . مثل کسانی که منتظر می مانند تا موجهای عظیم ، گردابهای مهیبی را شکل دهند ، با این تفاوت که در آسمان این گردابها قابل رویت نیستند . وقتی که کاناپی آنها فرو می ریزد و آنها را به زمین می کوبد ، بیشتر افراد ، مقصر را پاراگلایدرهای ناامن و نامطمئن می دانند و کمتر کسی از دیوانگی خلبانان ، سخنی به میان می آورد! مطمئناً دیده اید که قایقهای کوچکی توسط گروه های امداد ساحلی در ساحل های مواج بکار می رود . البته این کار باتوجه به علم و آگاهی و مهارت و تجربه انجام می گردد . پس آیا مجبوریم به کارهایی ، بدون اینکه بدانیم داریم چه کار می کنیم ، و بدون اینکه از توانایی های خود خبر داشته باشیم ، دست بزنیم ؟!! دریاچه ای برای پاراگلایدر وجود ندارد یکی از بزرگترین تفاوتهای قایق های پاروئی و پاراگلایدرها این است که وقتی بخواهید به قایقرانی بپردازید می توانید دریاچه و یا مردابی ساکن را انتخاب کنید و تمامی جریانات وامواج قابل دیدن و تشخیص می باشند و می توانید اطمینان داشته باشید که جریان آب آرام و ساکن است . اما برای پاراگلایدرها ، آسمانی فراخ همچون اقیانوسی ژرف ، در پیش روست و هیچ مرداب و دریاچه ای وجود ندارد . خوشبختانه علایم و نشانه هایی برای تشخیص اوضاع جوی وجود دارد البته برای کسانی که شرایط را می سنجند . پس اگر ما صبر نکنیم و بدون اینکه شرایط را بسنجیم اقدام به پرواز نموده و در شرایط خشن کنترل بال را از دست بدهیم ، چه کسی و یا چه چیزی را باید مورد مواخذه قرار داد؟!! من نمی خواهم با در میان گذاشتن نظراتم برای امن تر شدن این ورزش قانونی وضع نمایم و یا در نوع پرواز کسی دخالت کنم . بلکه پیشنهاد می کنم که خلبانان به خوبی تعلیم ببینند تا این ورزش را با راه و روش درست آن انجام دهند و بتوانند شرایط را به تنهایی بسنجند . معلم خلبانان ما ، می توانند با الهام گرفتن از آموزههای هنرهای رزمی شرقی ، انضباط ، احترام به دیگران و فنون تقویت روح و روان را به شاگردان خود بیاموزند و برای افراد بی انضباط و سرکش تنبیه هایی در نظر بگیرند . رکورد شکنی خصیصه تلاش برای عبور از حد و مرزها در بشر ستودنی است . دوباره کسانی را که با قایق های کوچک اقدام به سفرهای دریایی می کنند بیاد آورید و مشابه آنها خلبانانی که سعی می کنند مرزهای محدودیت را پشت سر بگذارند . لحظه ای روی دستاوردهای خلبانان پیشتاز تمرکز کنید . به اینکه به کمک اختلافات دمایی چند هزار متر را به کمک مقداری بند و پارچه صعود می نمایید . رکورد صعود حدود ۵۰۰۰ متر از سطح دریاست و آیا این افسانه ای نیست؟! و یا اینکه در کیسه ای بدون هیچ موتور محرکی ۴۵۰ کیلومتر مسافت را طی نمود ، تنها با اتکا به توانایی های شخصی ! چه مهارت ، جسارت و استقامتی. پس چرا این رکوردشکنی های محیرالعقول در تیتر تمامی روزنامه ها و مجلات جهان قرار نمی گیرد؟!! چرا تنها اخبار کسانی که بدون داشتن توانایی اقدام به پرواز میکنند و خود را به کشتن می دهند به جای این همه پیشرفت و افتخار منتشر می گردد؟!! الویت کدام است؟!! آیا در خطر از دست دادن حس تعجب و حیرت رکوردهای بدست آمده نیستیم؟ آیا با کاهش همزمان حوادث و پرداختن به کارهای خارق العاده قابل تکریم نخواهیم بود؟ حوادث بنظر میرسد مردم توجه زیادی به حوادث پاراگلایدر و کایت نشان میدهند ، فکر می کنم دو دلیل عمده برای این موضوع وجود دارد. اول اینکه خلبانان دوست دارند در مورد تجربیات وحشتناک خود صحبت کنند . آنها فکر می کنند بازگو کردن این تجربیات آنها را در نظر شنونده قوی وجسور جلوه می کند . در صورتی که روح و واقعیت این ورزش غیر از این است . دوم داستانهای وحشتناکی است که مشتاقانه توسط کسانی که به این ورزش علاقه دارند اما خود جرات انجام آن را ندارند ، نقل می شود . شمارش دفعاتی را که خود من در مورد پارا با یک فرد عادی صحبت کردم ، و اینکه این گفتگو بعد از چند ثانیه ناخواسته به بازگو کردن حوادث منجر به جرح و مرگ گشته را از دست داده ام. این داستانها در طی زمان دهان به دهان گسترش می یابند . از طرفی چرا تنها صحنه های کوتاهی از پرواز پراگلایدر و کایت در تلوزیون به نمایش درمی آید؟ فکر می کنم هر بار که شنونده ای را با داستانهای وحشتناک خود مسحور می کنیم ، ضربه بزرگی به این ورزش وارد می کنیم . اگر بتوانیم شرح حوادث را بصورت واقعی و تحلیل شده در اختیار سایر خلبانان جهت جلوگیری از وقوع حوادث مشابه بگذاریم ، گامی بزرگ جهت از بین بردن باورهای غلط مبنی بر ناامن بودن این ورزش که از طرف مردم ایجاد شده ، برداشته ایم. البته همیشه کسانی وجود خواهند داشت که ورزش پاراگلایدر را ناامن بدانند . این عقیده آنها است و همیشه این صفت را به این ورزش نسبت خواهند داد . البته این افراد بهتر است دست به کارهای خطرناک نزنند . از چراغ زرد راهنایی عبور نکنند ، وقتی رعد و برق میزند جایی پنهان شوند و با سرعت بیش از ۴۰ کیلومتر در ساعت رانندگی نکنند . بهتر است اصلاً از خانه خارج نشوند تا جانشان به خطر نیافتد!! به نطر من ، چیزی برای اینکه به من بقبولاند که پرواز با پارا ناامن است ، وجود ندارد . با کمی بررسی روی ساختمان شکل دهنده پاراگلایدر و تست های فنی و امنیتی صورت گرفته به این نتیجه خواهید رسید که این هواپیما بدون نقص طراحی شده است و مشکلاتی مانند پارگی ها و از دست رفتن مقاومت پارچه بر اثر تابش اشعه ماوراء بنفش (یو وی) و فرسودگی به دلیل استفاده مکرر و... باید از طرف ما مورد بررسی قرار گیرد. علائم و هشدارهایی هم در بروشورها و دفترچه های راهنما وجود دارد که باید به دقت مورد مطالعه قرار گیرد . باید بدانیم که آویزان چه چیزی شده ایم! من باز هم این قایق پاروئی پرنده ام را در اقیانوس بی کران اتمسفر شناور خواهم کرد ، البته اگر شرایط اجازه این کار را به من بدهد . تا جایی که بتوانم تعلیم خواهم دید و آمادگی کسب خواهم کرد . یادم می ماند که قایق کوچک پرنده ام می تواند به راحتی واژگون گردد . من می خواهم آزادی و لذتی را که با پرواز با پاراگلایدر بدست می آورم سالها تجربه کنم .

کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)