وودانگ و ارتباط آن با سبکهای نرم درونی ووشو

[hamed1]

وودانگ و ارتباط آن با سبکهای نرم درونی ووشو

پروفسور کانگ کو-وو در سالهای ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۱ میلادی برای تهیه رساله دکترای خود درخصوص منشا پیدایش باگوا چوان، مطالعات وسیعی را پیرامون پیشینه هنرهای رزمی بعمل آورد. او در این تحقیقات پردامنه بالغ بر ۶۵۰ جلد از مستندات تاریخی قصر چینگ (Ch'ing Palace) و ۲۳۰ مقاله پژوهشی در مورد هنرهای رزمی را دقیقا مطالعه نموده و اوضاع و احوال بیش از ۴۱۳ تن از مربیان را در ۲۴ شهر و استان مورد بررسی قرار داده است. وی همچنین با ۲۵۶ تن از دست اندر کاران هنرهای رزمی که بسیاری از آنها را، رزمی کاران کهنسال تشکیل میدادند، شخصاْ مصاحبه نموده و بیش از ۲۷۴ سند در زمینه جمع آوری نموده است.

در تحقیقات پروفسور کانگ چنین آمده است که در سال 1894 میلادی سه تن از اساتید هنرهای رزمی درونی که در سبکهای باگوا چوان ، هسینگ آی چوان ، و تای چی چوان تدریس میکردند، تشکیلاتی را تاسیس نمودند که مطابق قوانین آن، هر شاگردی که تحت تعلیم یکی از آن سه استاد بود میتوانست براحتی تحت تعلیم دیگر اساتید این تشکیلات قرار بگیرد تا سطح مهارتهای خود را ارتقا دهد. آنها طی این فرایند، ضمن بهبود تکنیک های آموزشی خود، متوجه شدند که هر یک از سه سبک ذکر شده با آنکه مشخصات مخصوص خود را دارند لیکن میتوان آنها را در یک خانواده طبقه بندی کرد. آنها این خانواده را " نی چیا چوان " (بمعنی مکتب مشتزنی درونی) نامگذاری کردند.

بعدها این گروه متوجه شدند که هنر رزمی دیگری بنام نی چیا چوان وجود دارد که این نامگذاری ممکن است باعث بروز اشتباهاتی در بین مردم شود. لذا گروه اساتید فوق الذکر نام مجموعه تمرینات خود را به " نی کونگ چوان " (بمعنی مکتب مشتزنی با مهارتهای درونی) تغییر دادند. لیکن قدری برای این کار دیر شده بود و نی چیا چوان بر سر زبانها افتاده بود.

شاید بپرسید که این موضوع چه ربطی به وودانگ دارد ؟ ارتباط آن با وودانگ بدین قرار است که در دوران سلطنت سلسله مینگ ( ۱۳۶۸ تا ۱۶۴۴ میلادی) رزمی کاری بنام سون شیه سان (Sun Shih-San) سبکی از هنرهای رزمی را بنام نی چیا چوان کار میکرده است. نخستین سند ثبت شده برای این سبک به اواخر دوران زمامداری سلسله مینگ باز میگردد.

همزمان، استاد دیگری بنام وانگ چن نان (wang Chen-Nan) شاگردی داشته بنام وانگ پی چیا (Wang Pei-Chia) که این شاگرد، فرزند یکی از حکمای معروف آن عصر بنام وانگ چونگ شی (Wang Tsung-Hsi) بوده است. وقتی وانگ چن نان از دنیا میرود، وانگ چونگ شی، مدیحه ای در ستایش او مینویسد و در آن از سبک تمرینی وانگ چن نان و اتفاقات مهم زندگی وی یاد میکند. متعاقباْ وانگ پی چیا، نوشته های پدرش درخصوص استاد رزمی خود را در کتابی بنام " نی چیا چوان " منتشر میکند. وانگ پی چیا در این کتاب که در اواخر دوران سلسله مینگ و اوایل سلسله چینگ منتشر شده مینویسد که منشا این هنر رزمی به تائوئیستی از کوههای وودانگ، بنام چانگ سان فنگ (Chang San-Feng) باز میگردد (بخاطر داشته باشید که چینی ها دوست دارند ابداعات و مکاشفات خود را به شخصیت های افسانه ای نسبت دهند).

مشخصاْ هیچ ارتباط روشنی بین وانگ چن نان و چانگ سان فنگ وجود نداشته و هنوز معلوم نیست که ریشه نی چیا چوان یعنی سبکی که در کتاب وانگ آمده است، از کجاست. به هر حال، صرف نظر از ریشه نی چیا چوان، این سبک هیچ شباهتی به هسینگ آی چوان، باگوا چوان، و علی الخصوص تای چی چوان نداشته ونتیجتاْ نمی تواند ریشه مشترکی با سبکهای نرم درونی ووشو داشته باشد و اساساْ یک اشتباه تاریخی است.