جالبترین اتفاقات 111 سال دوی ماراتن

bahar · 07-11-2010, 04:45 PM

جالبترین اتفاقات 111 سال دوی ماراتن

مسابقه دو ماراتن بوستون امسال صد و يازده ساله مي شود. تاريخ اين مسابقات پر است از لحظه هاي زشت و زيبا. برخي از اتفاقات حاشيه يي اين مسابقات در کتاب هاي تاريخ ورزش ها در آرشيو روزنامه ها ثبت شده اند. موارد زير بخشي از اتفاقات جالبي است که در سال ها برگزاري مسابقات ثبت شده است.

شهرداري به دنبال قهرمان

رسم گذاشتن حلقه يي از درخت زيتون بر سر برندگان يک رسم کهن است. به صورت سمبليک معمولاً يک مقام رسمي يا يک سياستمدار در خط پايان قرار مي گيرد و در لحظه يي که نفر اول نوار پايان مسابقه را قطع مي کند در کنار او مي دود و حلقه زيتون را بر سر او مي گذارد. در سال 1955 هيدوها مامورا پيشخدمت ژاپني اولين کسي بود که از خط پايان گذشت. او آنقدر خوشحال بود که همچنان به دويدن ادامه داد و اين باعث شد که شهردار جان هاينس نتواند به او برسد و حلقه را بر سرش بگذارد. عکس شهردار از نفس افتاده که دست بر زانو گذاشته بود و حلقه زيتون هم در دستش بود در بسياري از روزنامه هاي جهان چاپ شد. در روزنامه ريپورتر ديلي اين تيتر زير عکس بود؛ ... و امريکايي ها باز هم به ژاپني ها نرسيدند...

ماراتن کوتاه

در سال 1957 يک روزنامه بوستوني با مطلب «مسافت طي شده در ماراتن بوستون کمتر از 42 کيلومتر و 195 متر است» بسياري را شگفت زده کرد. در مطلب اين روزنامه آمده بود که اندازه گيري دقيق نشان مي دهد مسافتي که دوندگان مي دوند کمتر از 42 کيلومتر است. اين مطلب خشم بسياري از مردم بوستون را برانگيخت اما در نهايت تام دارد استاين مسوول برگزاري مسابقات اعلام کرد تحقيقات نشان داده که 240 متر کم شده از طول مسابقه به دليل تغييرات انجام گرفته در خيابان هاي شهر و ايجاد يک پيچ در يکي از خيابان هاي مسير بوده که شش سال قبل صورت گرفته و فقط شش دوره اخير اين مسابقه در مسافتي کمتر از ميزان لازم برگزار شده است. رکوردهاي مربوط به آن شش سال در کتاب ها و منابع خبري به عنوان رکورد ثبت نشده اند.

قطاري در ميان مسابقه

در مسابقه سال 1907 دوندگان در حال رد شدن از خيابان اصلي ناتيک بودند که ناگهان زنگ خطر عبور تراموا به صدا درآمد و مانع رد شدن از روي خط عبور تراموا پايين آمد. طبق برنامه قرار بود حرکت ترامواها در زمان برگزاري مسابقه لغو شود اما يک تراموا بدون هماهنگي لازم به حرکت درآمده بود. برخي از شرکت کنندگان ريسک کردند و با رد شدن از کنار مانع از ريل گذشتند و به دويدن ادامه دادند اما بيش از يک هزار نفر از شرکت کننده ها حدود يک دقيقه معطل شدند تا تراموا عبور کند و مانع برداشته شود.

ديومک گيلواري مدير برگزاري فعلي مسابقات بوستون مي گويد؛ «اگر اين اتفاق امروز بيفتد بيش از بيست هزار دونده، صدها خبرنگار و گزارشگر، هزاران نفر تماشاگر، رسانه ها و اسپانسرهاي اقتصادي مسابقات حتماً من را دار خواهند زد.»

پاداش قهرماني؛ ازدواج

اندرو سوکالاکيس سرخپوست ساکن ماينه، بخت اول مسابقه سال 1913 بود چرا که او مسابقات دو ماراتن المپيک سال قبل را فتح کرده بود. پائولينا شاي دختر جوان ساکن اولدناون که سوکالاکيس قصد ازدواج با او را داشت به او گفته بود تنها در صورتي که وي فاتح اين مسابقات شود با او ازدواج مي کند.

سوکالاکيس تمام مسابقه را در حالي دويد که شاي در يک اتومبيل در کنارش حرکت مي کرد اما جالب اينکه او که در تمام طول مسابقه پيشتاز بود در پانصد متر آخر مسابقه شاهد سبقت گرفتن ديويد کين از خودش بود و در نهايت به مقام دوم رسيد. اشک هاي سوکالاکيس در پايان رقابت آنقدر ناراحت کننده بود که بسياري از تماشاگران مسابقه که جريان را مي دانستند گرد شاي جمع شدند تا از او بخواهند که به درخواست سوکالاکيس پاسخ مثبت بدهد، شاي هم اين کار را کرد و با او ازدواج کرد.

ما هم مي توانيم

تا نيمه هاي دهه شصت ميلادي حضور زنان در مسابقات دو ماراتن بوستون ممنوع بود. در سال 1960 کريستي مک کنزي انگليسي دونده دوهاي هزار و پانصد متر و سه هزار متر و همسر گوردون مک کنزي قهرمان مسابقات ماراتن المپيک که مجوز حضور در مسابقات را پيدا نکرده بود، به عنوان همراه کنار همسرش شروع به دويدن کرد. جالب اينکه مک کنزي بدون کفش و با جوراب شروع به دويدن کرد و ده کيلومتر دويدن او به همراه همسرش نوعي اعتراض به عدم صدور مجوز به زنان براي حضور در اين مسابقات ارزيابي شد. وي در نهايت نتوانست در اين مسابقات بدود اما از سال 1967 مجوز حضور زنان در اين مسابقات صادر شد. سال گذشته از مجموع 19682 نفري که به خط پايان رسيدند 7621 نفر زن بودند.

اراده رکورددار

جاني کلي در سال 1973 قصد داشت با حضور در چهل و دومين دوره مسابقات به طور متوالي رکورددار حضور در تاريخ مسابقات شود، اما او از گرفتگي عضله پا رنج مي برد، تنها يک و نيم مايل پس از شروع مسابقات کلي با عضلات گرفته در کنار خانه يي نشست که متعلق به خانواده استون بود. از شانس او جف استون پسر خانواده يک پزشک متخصص طب ورزشي و پزشک تيم هاي ورزشي آشلندهاي بود. اين جوان به درمان پاي آسيب ديده کلي پرداخت و پس از چند دقيقه جاني کلي بلند شد و به مسابقه ادامه داد و در نهايت با ثبت زمان 4 ساعت و 56 دقيقه از خط پايان گذشت تا رکورددار حضور در اين مسابقات شود.

07-11-2010, 04:45 PM	#1
bahar (کاربر طلایی) تاریخ عضویت: Oct 2010 نوشته ها: 1,078	جالبترین اتفاقات 111 سال دوی ماراتن جالبترین اتفاقات 111 سال دوی ماراتن مسابقه دو ماراتن بوستون امسال صد و يازده ساله مي شود. تاريخ اين مسابقات پر است از لحظه هاي زشت و زيبا. برخي از اتفاقات حاشيه يي اين مسابقات در کتاب هاي تاريخ ورزش ها در آرشيو روزنامه ها ثبت شده اند. موارد زير بخشي از اتفاقات جالبي است که در سال ها برگزاري مسابقات ثبت شده است. شهرداري به دنبال قهرمان رسم گذاشتن حلقه يي از درخت زيتون بر سر برندگان يک رسم کهن است. به صورت سمبليک معمولاً يک مقام رسمي يا يک سياستمدار در خط پايان قرار مي گيرد و در لحظه يي که نفر اول نوار پايان مسابقه را قطع مي کند در کنار او مي دود و حلقه زيتون را بر سر او مي گذارد. در سال 1955 هيدوها مامورا پيشخدمت ژاپني اولين کسي بود که از خط پايان گذشت. او آنقدر خوشحال بود که همچنان به دويدن ادامه داد و اين باعث شد که شهردار جان هاينس نتواند به او برسد و حلقه را بر سرش بگذارد. عکس شهردار از نفس افتاده که دست بر زانو گذاشته بود و حلقه زيتون هم در دستش بود در بسياري از روزنامه هاي جهان چاپ شد. در روزنامه ريپورتر ديلي اين تيتر زير عکس بود؛ ... و امريکايي ها باز هم به ژاپني ها نرسيدند... ماراتن کوتاه در سال 1957 يک روزنامه بوستوني با مطلب «مسافت طي شده در ماراتن بوستون کمتر از 42 کيلومتر و 195 متر است» بسياري را شگفت زده کرد. در مطلب اين روزنامه آمده بود که اندازه گيري دقيق نشان مي دهد مسافتي که دوندگان مي دوند کمتر از 42 کيلومتر است. اين مطلب خشم بسياري از مردم بوستون را برانگيخت اما در نهايت تام دارد استاين مسوول برگزاري مسابقات اعلام کرد تحقيقات نشان داده که 240 متر کم شده از طول مسابقه به دليل تغييرات انجام گرفته در خيابان هاي شهر و ايجاد يک پيچ در يکي از خيابان هاي مسير بوده که شش سال قبل صورت گرفته و فقط شش دوره اخير اين مسابقه در مسافتي کمتر از ميزان لازم برگزار شده است. رکوردهاي مربوط به آن شش سال در کتاب ها و منابع خبري به عنوان رکورد ثبت نشده اند. قطاري در ميان مسابقه در مسابقه سال 1907 دوندگان در حال رد شدن از خيابان اصلي ناتيک بودند که ناگهان زنگ خطر عبور تراموا به صدا درآمد و مانع رد شدن از روي خط عبور تراموا پايين آمد. طبق برنامه قرار بود حرکت ترامواها در زمان برگزاري مسابقه لغو شود اما يک تراموا بدون هماهنگي لازم به حرکت درآمده بود. برخي از شرکت کنندگان ريسک کردند و با رد شدن از کنار مانع از ريل گذشتند و به دويدن ادامه دادند اما بيش از يک هزار نفر از شرکت کننده ها حدود يک دقيقه معطل شدند تا تراموا عبور کند و مانع برداشته شود. ديومک گيلواري مدير برگزاري فعلي مسابقات بوستون مي گويد؛ «اگر اين اتفاق امروز بيفتد بيش از بيست هزار دونده، صدها خبرنگار و گزارشگر، هزاران نفر تماشاگر، رسانه ها و اسپانسرهاي اقتصادي مسابقات حتماً من را دار خواهند زد.» پاداش قهرماني؛ ازدواج اندرو سوکالاکيس سرخپوست ساکن ماينه، بخت اول مسابقه سال 1913 بود چرا که او مسابقات دو ماراتن المپيک سال قبل را فتح کرده بود. پائولينا شاي دختر جوان ساکن اولدناون که سوکالاکيس قصد ازدواج با او را داشت به او گفته بود تنها در صورتي که وي فاتح اين مسابقات شود با او ازدواج مي کند. سوکالاکيس تمام مسابقه را در حالي دويد که شاي در يک اتومبيل در کنارش حرکت مي کرد اما جالب اينکه او که در تمام طول مسابقه پيشتاز بود در پانصد متر آخر مسابقه شاهد سبقت گرفتن ديويد کين از خودش بود و در نهايت به مقام دوم رسيد. اشک هاي سوکالاکيس در پايان رقابت آنقدر ناراحت کننده بود که بسياري از تماشاگران مسابقه که جريان را مي دانستند گرد شاي جمع شدند تا از او بخواهند که به درخواست سوکالاکيس پاسخ مثبت بدهد، شاي هم اين کار را کرد و با او ازدواج کرد. ما هم مي توانيم تا نيمه هاي دهه شصت ميلادي حضور زنان در مسابقات دو ماراتن بوستون ممنوع بود. در سال 1960 کريستي مک کنزي انگليسي دونده دوهاي هزار و پانصد متر و سه هزار متر و همسر گوردون مک کنزي قهرمان مسابقات ماراتن المپيک که مجوز حضور در مسابقات را پيدا نکرده بود، به عنوان همراه کنار همسرش شروع به دويدن کرد. جالب اينکه مک کنزي بدون کفش و با جوراب شروع به دويدن کرد و ده کيلومتر دويدن او به همراه همسرش نوعي اعتراض به عدم صدور مجوز به زنان براي حضور در اين مسابقات ارزيابي شد. وي در نهايت نتوانست در اين مسابقات بدود اما از سال 1967 مجوز حضور زنان در اين مسابقات صادر شد. سال گذشته از مجموع 19682 نفري که به خط پايان رسيدند 7621 نفر زن بودند. اراده رکورددار جاني کلي در سال 1973 قصد داشت با حضور در چهل و دومين دوره مسابقات به طور متوالي رکورددار حضور در تاريخ مسابقات شود، اما او از گرفتگي عضله پا رنج مي برد، تنها يک و نيم مايل پس از شروع مسابقات کلي با عضلات گرفته در کنار خانه يي نشست که متعلق به خانواده استون بود. از شانس او جف استون پسر خانواده يک پزشک متخصص طب ورزشي و پزشک تيم هاي ورزشي آشلندهاي بود. اين جوان به درمان پاي آسيب ديده کلي پرداخت و پس از چند دقيقه جاني کلي بلند شد و به مسابقه ادامه داد و در نهايت با ثبت زمان 4 ساعت و 56 دقيقه از خط پايان گذشت تا رکورددار حضور در اين مسابقات شود.

کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)