درباره پرش بانجی

[bahar]

درباره پرش بانجی

پرش Bungee یا Buugy ورزشی است که اصالت آن به نیوزیلند باز می‌گردد.

این آئین در دهکده ای کوچک واقع در جزیره «پنتی کوست» جنوبی در «وانوآتو» نیوزیلند برگزار می‌شد. طی قرون متمادی، اهالی قبیله از برج‌هایی چوبی، با شاخه های «مو» که به قوزکشان بسته بود، پایین می‌پریدند. پسران قبیله اما، در ماه‌های می و ژوئن، این پرش‌ها را انجام می‌دادند تا ضمن پای گذاشتن به «مردانگی» با لمس کردن زمین با سرهایشان باعث باروری زمین و وفور محصول شوند.

واژه بانجی اولین بار حدود سال 1930 به کار رفت که نام تجاری نوعی پاک کن لاستیکی بود. واژه بانجی، اصطلاحی در گویش نیوزیلندی برای بندهای لاستیکی است.

طناب‌های لاستیکی با پوشش پارچه ای با قلاب‌هایی در انتهای آن در طی دهه‌ها با نام تجاری «طناب بانجی» در دسترس بوده اند.

کریس بیکر، اهل بریستول انگلستان اولین پرش امروزی را در تاریخ اول آوریل سال 1979 از پل معلق کلیفتون در بریستون انجام داد. چهارنفر از اعضای «باشگاه ورزش‌های خطرناک» این پرش را از ارتفاع 250 پایی انجام دادند. افراد گروه به سرپرستی «دیوید کرک» کمی بعد دستگیر شدند. ولی به پرش‌هایشان با پریدن از پل «گلدن گیت» و «رویال جرج» در آمریکا ادامه دادند. و فرهنگ این ورزش را در سراسر دنیا گسترش دادند در 1982 این گروه شروع به پریدن از جرثقیل‌های متحرک و بالن‌ها و اجرای پرش‌های تجاری کردند.

اولین پرش تجاری که به عنوان پرشی ورزشی شناخته شد، امکان تجربه این پرش‌ها را برای عموم مردم به‌وجود آورد و توسط ای.جی. هکت نیوزیلندی در سال 1986 انجام شد. این پرش از پل «گرین هایت» در «اوکلند» صورت پذیرفت. طی سال های بعد، هکت تعدادی پرش از پل‌ها و سایر بناها (همچون برج ایفل) انجام داد و توجه عموم را به این ورزش جلب کرد. هکت همچنان یکی از بزرگ‌ترین عاملان این پرش‌های تجاری در چندین کشور جهان شناخته شده است. اولین سکوی دائمی پرش بانجی، پل کاواراو واقع در کوئینز تاون در جزیره جنوبی نیوزیلند بود.

علیرغم مخاطرات پریدن از ارتفاعاتی اینچنین زیاد، چندین میلیون پرش موفقیت‌آمیز از سال 1980 انجام شده است. این امر مدیون تلاش‌های سختگیرانه عاملان پرش در رعایت استانداردها و مقررات پرش است.