وضعيت آمادگي جسماني در بانوان ورزشكار

[mehran1360]

بررسي وضعيت آمادگي جسماني در بانوان ورزشكار

مقدمه

از آنجا كه متأسفانه فرهنگ ورزش در جامعة ما و به ويژه در ميان بانوان كشور رواج چنداني ندارد، بسياري از جمعيت نسوان كشور دچار فقر حركتي هستند و از سوي ديگر با توجه به اعتقادات و باورهاي مذهبي، بانوان ايراني نمي توانند در اكثر مسابقات بين المللي حضور فعال داشته باشند و همين امر باعث شده است كه زنان ايراني بيشتر به سمت ورزش هاي همگاني و باشگاه هاي ورزشي پراكندة سطح شهر سوق داده شوند. لذا در اين مطالعه بر آن شديم كه به بررسي وضعيت آمادگي جسماني بانوان ورزشكار غيرحرفه اي در سطح باشگاه هاي ورزشي شهرستان كرج بپردازيم.


روش

در يك مطالعة مقطعي (Cross sectional) 143 خانم ورزشكار به صورت سرشماري از چهار باشگاه ورزشي شهرستان كرج در پژوهش شركت داده شدند. همة اين ورزشكاران زير نظر يك مربي واحد و با يك برنامة ورزشي يكسان مشتمل بر سه جلسه تمرين هوازي در هفته با شدت 85-50% ضربان قلب بيشينه به مدت 30 دقيقه و يك جلسه تمرين هوازي در هفته با وزنة سبك به مدت 15 دقيقه و تمرينات كششي و انعطاف پذيري در هر جلسه تمرين به مدت 10 دقيقه فعاليت مي نمودند. جمع آوري اطلاعات از طريق پرسشنامه صورت گرفت و پس از جمع آوري پرسشنامه، توسط يك مربي از تمامي آزمودني ها تست آمادگي جسماني مطابق دستورالعمل پايگاه هاي ورزش قهرماني به عمل آمد.

در اين مطالعه افراد بر اساس سابقة فعاليت ورزشي به دو گروه كم سابقه (كمتر يا مساوي 6 ماه) و پرسابقه (بيش از 6 ماه) تقسيم شدند. همچنين BMI شركت كنندگان محاسبه و افراد طبق جدول استاندارد در گروه هاي لاغر، قابل قبول، داراي اضافه وزن و شديداً چاق قرار داده شدند.

داده ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS گردآوري و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. از آمار توصيفي براي توصيف مشخصات ساختاري و شاخص هاي آمادگي جسماني آزمودني ها استفاده شد. از آزمون تحليلي واريانس (ANOVA) براي مقايسة ميانگين ها در دو گروه پرسابقه و كم سابقه استفاده گرديد. براي بررسي رابطة بين سابقه و علائم زمان قاعدگي از تست Chi-square استفاده شد. در مورد نتايج تحليلي P<0.05 معني دار تلقي گرديد.


نتايج

مشخصات توصيفي آزمودني ها به شرح ذيل مي باشند:

سن 43/9 ± 22/33؛ وزن 66/10 ± 64/65 و قد 2/5 ± 3/160

در ميان افراد شركت كننده از نظر BMI 5/3% در گروه لاغر، 65% در حد قابل قبول، 8/23% داراي اضافه وزن و 7/7% مبتلا به چاقي شديد بودند. از نظر تلقي شخصي افراد 6% خود را لاغر، 8/53% متناسب، 8/37% چاق و 2/4% بسيار چاق قلمداد مي كردند. پس از تفكيك افراد برحسب سابقة ملاحظه گرديد كه افراد كم سابقه در مقايسه با افراد پرسابقه به نسبت بيشتري در گروه هاي چاق و لاغر قرار داشتند و نسبت كمتري از آنها وزن مطلوب را داشتند (P=0.017).

بين افراد پرسابقه و كم سابقه اختلاف معني داري از نظر ميانگين متغيرهاي دراز و نشست در 30 ثانيه (15/17 بار در مقابل 73/22، P<0.001)، انعطاف پذيري تنه به جلو (8/50 سانتي متر در مقابل 5/55 P<0.001)، مسافت پيموده شده طي 12 دقيقه (1528 متر در مقابل 1699، P<0.001) دوي سرعت 36 متر (81/8 ثانيه در مقابل 02/8، P=0.001) و پرش ارتفاع درجا (19/19 سانتي متر در مقابل 97/21، P=0.007) مشاهده مي گردد، حال آنكه بين ميانگين متغيرهاي تعداد ضربان قلب در حال استراحت و پس از دوي 12 دقيقه، فشارخون در حال استراحت، دوي 9×4 متر، پرش طول درجا و انعطاف تنه به پشت در دو گروه اختلاف آماري قابل ملاحظه اي به چشم نمي خورد.